Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Στο «κελί» 33…

Εδώ και λίγες μέρες, από τις 11 του Γενάρη 2011, νιώθω πως τελικά είχα το δικό μου «βόλεμα» στον εργασιακό μου χώρο. Μετά από τέσσερις μήνες αβεβαιότητας, μιας και είχα γίνει περιπλανώμενος πραματευτής γνώσεων από σχολείο σε σχολείο, βρέθηκα σε ένα πρωτόγνωρο χώρο προκλήσεων και ανατροπών, αντιθέσεων και διαφορών.
Μετά από επτά χρόνια στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μακρινίτσας, όπου το φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον ήταν το πεδίο μου έρευνας, σκέψης και δράσης, περνώ σε ένα δημοτικό σχολείο που ξεκίνησε τη λειτουργία του το Σεπτέμβρη του 2010, με τον Πασχάλη και τη Ζωή να διδάσκουν.
Ο καινούριος χρόνος επιφύλασσε δώρο αγάπης και νέας ζωής για τη Ζωή, μιας και σε λίγους μήνες θα γίνει μάνα. Δώρο και για μένα η νέα θέση στη θέση της Ζωής.
Σαν την καγκελόφραχτη πύλη διαβώ και πριν τη βαριά σιδερόφραχτη πόρτα του σωφρονιστικού καταστήματος αφήσω πίσω μου, μαρμάρινη επιγραφή αγγέλλει πως εδώ λειτουργεί παράρτημα του …γυμνασίου για τους έγκλειστους υπόδικους και κατάδικους. Φιγουράρει το όνομα του τότε Υπουργού που αποφάσισε τη σύσταση του σχολείου αυτού, επί πρωθυπουργίας….
Είναι η καλή έξωθεν μαρτυρία πως η Πολιτεία διαπαιδαγωγεί τα πνεύματα των φυλακισμένων σωμάτων. Είναι το «δώρο» του συστήματος απέναντι σε αυτούς που παρέκλιναν των αρχών και των αξιών που ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμός μας επιβάλλει, επιτάσσει, διατάσει.
Δυο μικρές αίθουσες κι ένα γραφείο είναι ο χώρος του γυμνάσιου. Από φέτος στα ίδια τετραγωνικά και το 33ο Δημοτικό Σχολείο. Εδώ χωρίς ύλη και αναλυτικό πρόγραμμα, δίχως απολογισμό και λογοδοσία σε γονείς και κηδεμόνες, δίχως βαθμούς και κριτήρια αξιολόγησης. Πορεύομαι με πυξίδα τη διάθεση να δώσω και να πάρω.
Είμαι ελεύθερος να κάνω αυτό που εγώ θέλω, εκείνο που οι ανάγκες προστάζουν. Αλήθεια τι οξύμωρο σχήμα, ελευθερία προθέσεων και δράσεων στο «κελί» 33.
Υπάρχει ευθύνη στο «βόλεμα» αυτό;
Ναι! Είναι η ευθύνη του εγώ απέναντι στον Αφγανό, στον Αλγερινό, στον Πακιστανό, στο Σομαλό, στο Σουδανό, στο Σκοπιανό, στο Βούλγαρο, στο Μαροκινό, στο Ρουμάνο, στον Τσιγγάνο που σε κοιτούν στα χείλη για να προφέρουν σωστά το άλφα και το βήτα, να μάθουν να γράφουν «αρχιφύλακα σε παρακαλώ…». Είναι ο Αλή, ο Ιμπραήμ, ο Χασάν, ο Μοχάμεντ, ο Τζαμάλ, ο Φαρίντ, ο Μάριο, ο Μιχαήλ, ο Δημήτρης, ο… στο κελί 33 να προσπαθούν να μάθουν ελληνικά για να επικοινωνούν. Γνωρίζουν την Ελλάδα μέσα από τα σίδερα της φυλακής…Κι εγώ γνωρίζω με τα σπαστά τους ελληνικά τον τόπο καταγωγής τους, τις συνήθειές τους, την καθημερινότητα που άφησαν πίσω τους τα φυλακισμένα σώματα.
Μια ζεστή χειραψία, ένα τραγούδι απ’ το Αλγέρι, ένα πλατύ χαμόγελο είναι το αντίδωρο αυτών των μαθητών στο δάσκαλό τους…
Σχόλια φίλων στο fb
Κ.Κ. "Προφανώς ο προορισμός του ανθρώπου οριοθετείται και από μια Ιθάκη που στέκεται εκεί μπροστά του, περίφανη και παντοτινή... τι και αν μεσολαβούν κάγκελα... τι και αν η ματιά εμποδίζεται από δακτυλοσκοπήσεις και πλαστά διαβατήρα... δεν είναι ...ικανά να περιορίσουν τη σκέψη, να καταστρέψουν την αίσθηση αναζήτησης, δεν μπορούν ν' αποπροσανατολίζουν τους έχοντες πίστη.
Όσο αυτή η ματια του σύγχρονου Οδυσσέα μνημονεύεται, τόσο επίκαιρη μοιάζει. Έτσι κι αυτά τα φυλακισμένα σώματα καλούνται ν' αποφύγουν τις σειρίνες και να στραφούν στη γνώση... καλή επιτυχία στο καινούριο σου ταξίδι, φίλε μου..."
Μ.Μ."Πραγματικά δώρο ζωής Γεράσιμε! Από τα πεδία της φύσης, τώρα στα πεδία της ψυχής...Τεράστια η αποστολή σου!"