Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Η κατάληψη στο 2ο ΓΕΛ Ν. Ιωνίας Βόλου

Χάσαμε το μέτρημα των ημερών που το σχολείο βρίσκεται σε κατάληψη. Κάθε χρόνο, θεατές του ίδιου έργου με πρωταγωνιστές τους έφηβους μαθητές και κομπάρσους το Υπουργείο Παιδείας και τα πολιτικά κόμματα. Ένα φαινόμενο που συναντάται μόνο στην Ελλάδα.
Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ποτέ δεν εφάρμοσε το αυτονόητο και αυτό που η ίδια έχει εξαγγείλει, δηλαδή τη μείωση των διακοπών Χριστουγέννων και Πάσχα καθώς και την παράταση του σχολικού έτους, ώστε να καλύπτονται οι χαμένες διδακτικές ώρες.
Τα κόμματα εξουσίας μπορούν να κατηγορηθούν πώς δε θέλουν να δώσουν λύσεις και πριμοδοτούν την ιδιωτική εκπαίδευση. Τι έχουν όμως να πουν και τα κόμματα της Αριστεράς που κόπτονται για τα δίκαια της εργατικής τάξης και γενικότερα των κατώτερων οικονομικών στρωμάτων; Με τη μέχρι τώρα στάση και θέση τους απέναντι στις καταλήψεις βοηθούν; Ή μήπως τελικά όλες οι πολιτικές δυνάμεις από διαφορετικές αφετηρίες συμβάλλουν στη διάλυση της δημόσιας Παιδείας;
Αρκετοί από τους γονείς, όταν ήταν μαθητές, υπήρξαν καταληψίες, μιας και το έργο-τραγωδία επαναλαμβάνεται εδώ και μια εικοσαετία με φινάλε «πάμε την Παιδεία πίσω, ζήτω η παραπαιδεία».
Πέρυσι, σχολιάζοντας σε σχετική μου επιστολή στον τοπικό τύπο το φαινόμενο των καταλήψεων, μεταξύ άλλων ανέφερα «Ως γονείς είμαστε απόντες μιας και επενδύουμε την επιτυχία των παιδιών μας στα φροντιστήρια. Ίσως να λέμε δεν πειράζει, ας υπάρχει η κατάληψη, το παιδί μας θα έχει περισσότερο χρόνο για τον ιδιώτη καθηγητή. Και πορευόμαστε με γνώμονα, πως καταξιωνόμαστε ως γονείς, σαν πετύχουμε την πρόσβαση του δικού μας παιδιού στο Πανεπιστήμιο». Φέτος διαπίστωσα πως οι περισσότεροι γονείς ως μεροκαματιάρηδες και άνεργοι δεν έχουν το χρόνο να συγκρουστούν με τις πράξεις των παιδιών τους. Η συντριπτική πλειοψηφία διαφωνεί με τις καταλήψεις. Θεωρεί πως με κλειστά σχολεία δεν έρχονται οι αλλαγές που θα οδηγήσουν στην αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Ως πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων αφιέρωσα αρκετό χρόνο για διάλογο με τους μαθητές. Στην αρχή ήμασταν μαζί γιατί τα αιτήματά τους είχαν σχέση με την ασφάλεια του κτηρίου. Ασφαλώς και δεν είμαι ικανοποιημένος με την εικόνα που παρουσιάζει το όλο σχολικό συγκρότημα του πρώην Πολυκλαδικού. Όταν όμως γίνονται προσπάθειες για επίλυση προβλημάτων και οι μαθητές δείχνουν πως κατανοούν και συμφωνούν σε χρονοδιαγράμματα, τότε λέμε πως όλοι μαζί βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.
Όταν όμως μια μερίδα μαθητών ξεχνά τα όσα ειπώθηκαν στο σχολικό συμβούλιο και βάζει λουκέτο χωρίς να ακολουθήσει τις διαδικασίες της γενικής συνέλευσης μαθητών και της ψηφοφορίας, τότε βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Είναι η αρχή του χαβαλέ. Η ώρα του εμένα δε με νοιάζει, αν τσαλακώνω τα όνειρα των συμμαθητών μου που δεν έχουν την πολυτέλεια του φροντιστηρίου. Φωνάζω για καλύτερες κτηριακές υποδομές και ταυτόχρονα σπάω τζάμια, ξηλώνω παγκάκια, σπάω κάδους, καταστρέφω θρανία….
Ήρθε η ώρα του μηδενισμού και της απαξίωσης των αγώνων. Αυτήν την ώρα δεν μπορούμε να είμαστε δίπλα στους καταληψίες.
Σήμερα Τετάρτη 8 του Δεκέμβρη το σχολείο άνοιξε, αύριο ίσως πάλι κλείσει, γιατί έτσι το θέλει μια μειοψηφία, γιατί έτσι ψιθυρίζεται στα πηγαδάκια των μαθητών.
Δεν επιδιώκουμε τη σύγκρουση και ούτε ποτέ θα βρεθούμε απέναντι στα παιδιά μας. Αποχωρούμε από το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων με μια γλυκόπικρη γεύση. Ευχόμαστε να πρυτανεύσει η σύνεση και σύντομα το σχολείο να μπει στο δρόμο της εύρυθμης λειτουργίας του. Ευελπιστούμε, πως σε κάλεσμά μας, οι γονείς θα ανταποκριθούν ώστε να προχωρήσουμε στην ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο του Βόλου.