Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Για το Σπύρο, μία βδομάδα μετά…

Ο θάνατος ενός εφήβου προκαλεί πάντα συγκίνηση ακόμα και σε εκείνους που δεν το γνώριζαν. Η περίπτωση όμως του Σπύρου είναι ξεχωριστή και μοναδική. Ο θάνατός του ήταν απόρροια των οικογενειακών προβλημάτων που βίωνε. Η Στέγη Ανηλίκων υπήρξε για αρκετά χρόνια το φιλόξενο σπίτι του που του προσέφερε ασφάλεια και αγάπη.
Τον γνώρισα στα δέκα του ως συμμαθητή της κόρης μου. Ένα ξανθό, όμορφο αγόρι, πολύ ευγενικό. Η όλη του στάση και συμπεριφορά με τίποτα δεν μαρτυρούσε πως βίωνε προβλήματα. Γιατί πρέπει να ομολογήσουμε πως λίγο πολύ όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι σε κοινωνικά στερεότυπα, θεωρώντας τα παιδιά των ιδρυμάτων αλητάκια. Η Στέγη όμως είχε καταφέρει να σταθεί δίπλα του, να γίνει η οικογένειά του. Ήταν ένα παιδί γεμάτο ζωή.
Και ο Σπύρος μεγάλωνε… τελείωσε το γυμνάσιο, συνέχισε στο ΕΠΑΛ και από φέτος μαθητής της δευτέρας του 2ου ΓΕΛ Ν. Ιωνίας Μαγνησίας.
Και ξαφνικά επιλέγει να αφήσει αυτή τη ζωή σε μια χρονική περίοδο, όπου η Στέγη Ανηλίκων μετά από μια διακοπή, ξανάνοιξε για να δεχτεί και πάλι τα παιδιά της.
«Το «σπίτι» 13 παιδιών, όπου έβρισκαν τη θαλπωρή που για διάφορους λόγους δεν είχαν στις οικογένειές τους και στο οποίο είχαν τη στήριξη και την προσοχή που τους άξιζε, ανέστειλε προσωρινά τη λειτουργία του από τις αρχές Νοεμβρίου. Η αδιαφορία των υπευθύνων να φροντίσουν για την έγκαιρη κάλυψη των θέσεων προσωπικού, μεταφράστηκε σε απομάκρυνση των ανηλίκων από τη Στέγη και το προσωρινό... βόλεμά τους εδώ και εκεί. Και ενώ με γραφειοκρατική αντίληψη και με ρυθμούς μεγάλης καθυστέρησης που μόνο έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας μπορεί να δείχνει, επιστολές έφευγαν και επέστρεφαν για το πότε θα προσληφθεί το νέο προσωπικό, οι ανήλικοι της Στέγης με τη δική τους ξεχωριστή -αλλά και ίδια- ιστορία σκορπούσαν στους πέντε δρόμους» σημειώνει μεταξύ των άλλων η εφημερίδα Ταχυδρόμος στο φύλο της Πέμπτης 4-2, κάνοντας αναφορά στο τραγικό συμβάν.
Η αναστολή λειτουργίας της Στέγης οδήγησε το Σπύρο στο αδιέξοδο και στο θάνατο; Εάν ναι, τότε πρέπει η Πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης και όσοι με τις αποφάσεις τους διέκοψαν το κοινωνικό έργο της Στέγης Ανηλίκων να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα το πράξουν; Νομίζω πως όχι. Άλλωστε είναι ένα γεγονός που απασχόλησε μια τοπική κοινωνία που βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το αθηνοκεντρικό κράτος.
Εμείς όσοι συγκροτούμε τον κοινωνικό περίγυρο έχουμε ευθύνες; Πώς αντιδρούμε; Ή είμαστε απορροφημένοι στα οικονομικά αδιέξοδα και πιστοί στις αξίες του ατομικισμού και του βολέματος;
Κι όμως υπάρχει μια φωνή, πολύ διαφορετική που ίσως εμείς οι μεγάλοι να την αγνοούμε ή και να παραβλέπουμε τη δυναμική της. Είναι η φωνή που ξεπηδά μέσα από τη δικτύωση που προσφέρει η τεχνολογία. Λίγες ώρες μετά το στερνό αντίο στο Σπύρο δημιουργείται στο Face book η ανοιχτή σε όλους ομάδα GIA TON SPYRO. Όπως αναφέρει και ο δημιουργός της, Apostolis Death-Core, «αυτή η ομάδα είναι αφιερωμένη στο Σπύρο που έφυγε στα 16 του και μας άφησε…» Ο Σπύρος στη δική του σελίδα είχε 74 φίλους και τώρα οι φίλοι του μετράνε μερικές εκατοντάδες. Σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο τα μέλη της ομάδας ξεπέρασαν τους τριακόσιους. Μέσα σε λίγες μέρες τα μέλη της έγιναν 732( την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο αριθμός των μελών συνεχώς άλλαζε) και συνεχίζει να μεγαλώνει. Και μέρα με τη μέρα νέοι φίλοι-φίλες, πρόσωπα που άλλα γνώριζαν και άλλα όχι το Σπύρο, ενώνονται στο διαδίκτυο στη μνήμη του. Τα λόγια που γράφονται στον «τοίχο» της σελίδας, είναι λόγια από καρδιάς, σκέψεις και προβληματισμοί που γίνονται ράπισμα στο σύστημά μας το κοινωνικό. Ένα μικρό σταχυολόγημα αρκεί για να δείξει το μέγεθος και τη δυναμική αυτής της φωνής. Οι νέοι δεν είναι αδιάφοροι, έχουν λόγο και πρέπει επιτέλους να τους ακούσουμε.
Stathis Tezas: « Άρε Σπυράκο η ζωή σε αδίκησε, η αδιαφορία σε σκότωσε, κρίμα. Μα να ξέρεις πως θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά μας».
Vivian Lappa: «Μικρό μου μακάρι να μπορούσαμε να βοηθήσουμε πριν γίνει το κακό…ίσως εκεί πάνω να βρεις τη γαλήνη που σου αξίζει! Δεν έπρεπε όμως να το κάνεις αυτό.. λυπάμαι που κανείς μας δεν κατάλαβε τι έκρυβες μέσα στην καρδούλα σου…καλό ταξίδι ομορφιά μου…»
Sofia Tsiblouli: «Καλό ταξίδι Σπυράκο…είχα την τύχη να σε γνωρίσω από το δημοτικό…δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ…θα είσαι πάντα μέσα στις καρδιές μας…θα μας λείψεις πολύ…το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι εκεί πάνω μπορεί να είσαι πολύ καλύτερα…»
Apostolis Death-Core: «Ποτέ δεν πρόκειται να σε ξεχάσω…ποτέ δε θα ξεχάσω πως πάντα ήσουν χαμογελαστός και καλός με όλους…όμως μέσα σου έκρυβες μια βασανισμένη ψυχούλα.
»
Soko Demiri: «…έφυγε και ο Σπύρος άδικα…α ρε Σπυράκο…γιατί; Δε θα λάβουμε ποτέ απάντηση σε αυτό το γιατί…απλά θα σε θυμόμαστε γιατί πάντα είσαι μες στις καρδίες μας…»
George Kourkoutas: «Αχ κρίμα ρε παιδιά! Δεν σε ήξερα φίλε, αλλά συγκινούμαι με αυτά που σου γράφουν οι φίλοι σου. Και σε αγαπάνε πραγματικά και αυτό είναι πολύ όμορφο. Θα σε θυμάμαι για πάντα. Καλό σου ταξίδι…»
Μπορεί η ζωή να ξαναγύρισε στην καθημερινότητά της και για τους μαθητές στη ρουτίνα σπίτι-σχολείο-φροντιστήριο, όμως η απουσία του Σπύρου θα ναι μια διαρκής παρουσία μέσα από τη φωνή των φίλων του. Ας αφουγκραστούμε αυτή τη φωνή…