Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Η κατάληψη στο 2ο ΓΕΛ Ν. Ιωνίας Βόλου

Χάσαμε το μέτρημα των ημερών που το σχολείο βρίσκεται σε κατάληψη. Κάθε χρόνο, θεατές του ίδιου έργου με πρωταγωνιστές τους έφηβους μαθητές και κομπάρσους το Υπουργείο Παιδείας και τα πολιτικά κόμματα. Ένα φαινόμενο που συναντάται μόνο στην Ελλάδα.
Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ποτέ δεν εφάρμοσε το αυτονόητο και αυτό που η ίδια έχει εξαγγείλει, δηλαδή τη μείωση των διακοπών Χριστουγέννων και Πάσχα καθώς και την παράταση του σχολικού έτους, ώστε να καλύπτονται οι χαμένες διδακτικές ώρες.
Τα κόμματα εξουσίας μπορούν να κατηγορηθούν πώς δε θέλουν να δώσουν λύσεις και πριμοδοτούν την ιδιωτική εκπαίδευση. Τι έχουν όμως να πουν και τα κόμματα της Αριστεράς που κόπτονται για τα δίκαια της εργατικής τάξης και γενικότερα των κατώτερων οικονομικών στρωμάτων; Με τη μέχρι τώρα στάση και θέση τους απέναντι στις καταλήψεις βοηθούν; Ή μήπως τελικά όλες οι πολιτικές δυνάμεις από διαφορετικές αφετηρίες συμβάλλουν στη διάλυση της δημόσιας Παιδείας;
Αρκετοί από τους γονείς, όταν ήταν μαθητές, υπήρξαν καταληψίες, μιας και το έργο-τραγωδία επαναλαμβάνεται εδώ και μια εικοσαετία με φινάλε «πάμε την Παιδεία πίσω, ζήτω η παραπαιδεία».
Πέρυσι, σχολιάζοντας σε σχετική μου επιστολή στον τοπικό τύπο το φαινόμενο των καταλήψεων, μεταξύ άλλων ανέφερα «Ως γονείς είμαστε απόντες μιας και επενδύουμε την επιτυχία των παιδιών μας στα φροντιστήρια. Ίσως να λέμε δεν πειράζει, ας υπάρχει η κατάληψη, το παιδί μας θα έχει περισσότερο χρόνο για τον ιδιώτη καθηγητή. Και πορευόμαστε με γνώμονα, πως καταξιωνόμαστε ως γονείς, σαν πετύχουμε την πρόσβαση του δικού μας παιδιού στο Πανεπιστήμιο». Φέτος διαπίστωσα πως οι περισσότεροι γονείς ως μεροκαματιάρηδες και άνεργοι δεν έχουν το χρόνο να συγκρουστούν με τις πράξεις των παιδιών τους. Η συντριπτική πλειοψηφία διαφωνεί με τις καταλήψεις. Θεωρεί πως με κλειστά σχολεία δεν έρχονται οι αλλαγές που θα οδηγήσουν στην αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Ως πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων αφιέρωσα αρκετό χρόνο για διάλογο με τους μαθητές. Στην αρχή ήμασταν μαζί γιατί τα αιτήματά τους είχαν σχέση με την ασφάλεια του κτηρίου. Ασφαλώς και δεν είμαι ικανοποιημένος με την εικόνα που παρουσιάζει το όλο σχολικό συγκρότημα του πρώην Πολυκλαδικού. Όταν όμως γίνονται προσπάθειες για επίλυση προβλημάτων και οι μαθητές δείχνουν πως κατανοούν και συμφωνούν σε χρονοδιαγράμματα, τότε λέμε πως όλοι μαζί βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.
Όταν όμως μια μερίδα μαθητών ξεχνά τα όσα ειπώθηκαν στο σχολικό συμβούλιο και βάζει λουκέτο χωρίς να ακολουθήσει τις διαδικασίες της γενικής συνέλευσης μαθητών και της ψηφοφορίας, τότε βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Είναι η αρχή του χαβαλέ. Η ώρα του εμένα δε με νοιάζει, αν τσαλακώνω τα όνειρα των συμμαθητών μου που δεν έχουν την πολυτέλεια του φροντιστηρίου. Φωνάζω για καλύτερες κτηριακές υποδομές και ταυτόχρονα σπάω τζάμια, ξηλώνω παγκάκια, σπάω κάδους, καταστρέφω θρανία….
Ήρθε η ώρα του μηδενισμού και της απαξίωσης των αγώνων. Αυτήν την ώρα δεν μπορούμε να είμαστε δίπλα στους καταληψίες.
Σήμερα Τετάρτη 8 του Δεκέμβρη το σχολείο άνοιξε, αύριο ίσως πάλι κλείσει, γιατί έτσι το θέλει μια μειοψηφία, γιατί έτσι ψιθυρίζεται στα πηγαδάκια των μαθητών.
Δεν επιδιώκουμε τη σύγκρουση και ούτε ποτέ θα βρεθούμε απέναντι στα παιδιά μας. Αποχωρούμε από το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων με μια γλυκόπικρη γεύση. Ευχόμαστε να πρυτανεύσει η σύνεση και σύντομα το σχολείο να μπει στο δρόμο της εύρυθμης λειτουργίας του. Ευελπιστούμε, πως σε κάλεσμά μας, οι γονείς θα ανταποκριθούν ώστε να προχωρήσουμε στην ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο του Βόλου.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Το δικό μου θαύμα

Ακουμπώ το χέρι μου πάνω σου. Το νιώθεις να χαϊδεύει τη σάρκα σου, το νιώθεις να αναζητά την ένωσή μας. Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά περνούν μέσα σε μια απέραντη σιωπή που μόνο οι ανάσες της ζωής ακούγονται.
Και ξαφνικά ένα δυνατό σκούντημα με τρομάζει, είναι η ζωή που κουβαλάς, που φέρνεις. Είναι το δικό μας θαύμα.
Ένα σκούντημα, μια νέα ζωή που πασχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Ποιο το αύριο; Κάθε λεπτό του αύριο γίνεται τώρα και μετά χθες. Θέλει να ανατείλει, να φέρει τη χαρά, την ελπίδα, να πατήσει γερά, να προχωρήσει μπροστά, να επικοινωνήσει, να συνεργαστεί, να συμβιώσει, να δώσει, να προσφέρει, να γίνει κρίκος στην αλυσίδα της ζωής…
Κι όταν έρθει η δύση να ακολουθήσει μια άλλη ανατολή!

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε σε μία συνάντηση BookCrossers στον πολυχώρο Φουντούλη, στο Βόλο. Ο φιλόλογος και συγγραφέας Διονύσης Λεϊμονής μας οδήγησε στα μονοπάτια της δημιουργικής γραφής.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Εμπιστευόμαστε τον Πάνο Σκοτινιώτη

Ανοιχτή Επιστολή
Προς τους κατοίκους της περιοχής του Αγίου Νεκταρίου
Φίλες και φίλοι συνδημότες,
έχετε το προνόμιο να ζείτε σε μια όμορφη περιοχή της Ν. Ιωνίας, δίπλα στο Πολιτιστικό Άλσος «Ανδρέας Βαλαχής» και κοντά σε μεγάλες αθλητικές υποδομές.
Οι μονοκατοικίες με τις καταπράσινες αυλές δεν απειλούνται από την αντιπαροχή και το μπετόν. Η αίσθηση της πραγματικής γειτονιάς θα υπάρχει για πάντα…
Έχετε και το 6ο Δημοτικό Σχολείο που καλύπτει τις ανάγκες της περιοχής ως προς την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ας μου επιτρέψετε να σταθώ για λίγο στην πρόσφατη ιστορία αυτού του Σχολείου για να τη θυμίσω στους παλαιότερους και να την κάνω γνωστή στους νεότερους κατοίκους της περιοχής.
Υπηρέτησα στο 6ο για πέντε συνεχή χρόνια. Ήταν τα χρόνια εκείνα που οι διάδρομοι και οι τουαλέτες του σχολείου είχαν μετατραπεί σε αίθουσες διδασκαλίας. Ήταν η εποχή που ένα 12θέσιο σχολείο λειτουργούσε σε ένα κτήριο που είχε κτιστεί για να στεγάζει 6θέσιο σχολείο.
Κι όμως κάποια παιδιά, που η τάξη τους ήταν σε διάδρομο, κάνουν το πρώτο τους βήμα σε διεκδικήσεις και στέλνουν επιστολή στο Δήμαρχο ζητώντας ένα καλύτερο σχολείο.
Και ήρθε η σειρά των γονέων μέσα από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων να διεκδικήσουν την επέκταση του διδακτηρίου.
Ήταν η εποχή που μαζί με συνάδελφό μου κληθήκαμε από τον αντινομάρχη σε απολογία γιατί υποκινούσαμε τους γονείς και αυτό ήταν αντίθετο με την δημοσιοϋπαλληλική μας ιδιότητα…
Ήταν η εποχή που ο Πάνος Σκοτινιώτης, ως νομάρχης, όταν έγινε γνώστης του προβλήματος, αμέσως ενέταξε στο σχεδιασμό των έργων της ΝΑΜ την επέκταση του διδακτηρίου.
Σήμερα καμαρώνουμε για αυτό το Σχολείο…
Αγαπητοί μου, την Κυριακή 7 Νοεμβρίου καλούμαστε να επιλέξουμε ποιος είναι καταλληλότερος για να αναλάβει, ως Δήμαρχος, το βάρος να θεμελιώσει και να ορθοποδήσει το νέο, ενιαίο Δήμο Βόλου.
Με το σταυρό προτίμησης επιλέγουμε εκείνους που πιστεύουμε πως μπορούν καλύτερα να μας αντιπροσωπεύσουν στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο και στο Τοπικό Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας της Ν. Ιωνίας.
Με εκτίμηση
Τσιμπλούλης Γεράσιμος
Υποψήφιος για το Τοπικό Συμβούλιο Ν. Ιωνίας

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Κρίνουμε, επικρίνουμε, συμμετέχουμε...

Σήμερα η ιδεολογία της κατανάλωσης θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως έχουμε μπει σε μια καινούρια εποχή, και ότι μια αποφασιστική ανθρώπινη επανάσταση χωρίζει την οδυνηρή και ηρωική εποχή της παραγωγής από την ευφορική εποχή της κατανάλωσης. Το «αγοράστε τώρα και πληρώστε αργότερα», ήρθε να αντικαταστήσει τα πουριτανικά θέματα της εργασίας, της αποταμίευσης, της κληρονομιάς και να χρεώσει τα ελληνικά νοικοκυριά. Αυτό φαινομενικά αποτελεί μια ανθρώπινη επανάσταση αλλά στην πραγματικότητα το άτομο υπηρετεί το βιομηχανικό σύστημα καταναλώνοντας τα προϊόντα του. Το σύστημα έχει ανάγκη τους ανθρώπους ως εργαζόμενους (μισθωτή εργασία), ως οικονόμους (φόροι, δάνεια), αλλά ολοένα και περισσότερο ως καταναλωτές.
Τα στιλ κατανάλωσης συχνά παίζουν μεγαλύτερο ρόλο για να προσδιοριστούν οι ταυτότητες και η συνείδηση των ανθρώπων παρά η θέση τους στο παραγωγικό σύστημα. Η εικόνα μας εξαρτάται το τι φοράμε, το τι καταναλώνουμε.
Στον πολιτισμό της καθημερινής ζωής τα εμπορικά κέντρα και οι εμπορικοί οδοί μετατρέπονται σε πεδία μιας τερπνής απόδρασης από τη συνηθισμένη συνείδηση της πραγματικότητας στο πλαίσιο μιας συλλογικότητας, Shopping therapy.
Η εικόνα της πόλης δεν είναι ανεξάρτητη από τη νοοτροπία της κατανάλωσης. Πινακίδες, επιγραφές, διαφημίσεις, εμπορικοί δρόμοι κλεισμένοι από πάγκους και πραμάτειες, τραπεζάκια σε κάθε ελεύθερη κοινόχρηστη γωνιά, τέντες και ομπρέλες συνθέτουν το πάζλ της ασχήμιας και της υποβάθμισης του αστικού τοπίου.
Πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στην αυθαιρεσία και στο χάιδεμα αυτιών. Το κάθε μνημόνιο και η κάθε οικονομική κρίση δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για παραβατικές συμπεριφορές.
Η πόλη ανήκει σε όλους και όλοι έχουμε την ευθύνη για την πορεία της, την ταυτότητά της το παρόν και το μέλλον της.
Επιλέγουμε εκείνους που πέρα από το όραμα έχουν και τα κότσια να την υπηρετήσουν.

Τσιμπλούλης Γεράσιμος, Δασκάλος- Κοινωνικός Ανθρωπολόγος
Υποψήφιος για το Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας της Ν. Ιωνίας Βόλου

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Αστικό πράσινο, σιωπηλή πηγή ζωής...

H φυσιογνωμία των λαών και των κοινωνιών πλάθεται, εκτός των άλλων, και μέσα από τον διάλογό τους με τον φυσικό χώρο που τους περιβάλλει.
Αλήθεια ποιος είναι ο διάλογος της πόλης μας με το πράσινο; Ποια η δική μας σχέση με αυτό; Ο Βόλος είναι αυτός που αποτυπώνεται μέσα από το φωτογραφικό φακό του Μιχάλη Πόρναλη ή οι αισθήσεις μας δέχονται από την σύγχρονη πόλη ερεθίσματα πρωτοφανή και πέραν των ορίων μεγέθους και διάρκειας;
Αντί για χώμα βλέπουμε άσφαλτο και πλακόστρωτο, αντί για δένδρα κτίρια και καλώδια, μορφές περίεργες, που τις δημιούργησαν εκ του μη όντος, άνθρωποι για άλλους σκοπούς.
Μία βόλτα αρκεί για να εντοπίσουμε τη σχέση που έχουμε αναπτύξει με το αστικό πράσινο. Στην οδό Δημητριάδος τα πεζοδρόμια ενώ εδώ και αρκετά χρόνια έχουν αποκτήσει μεγαλύτερο πλάτος, φιλοξενούν ζαρντινιέρες με τούγιες αντί για δέντρα. Στην Ιάσωνος στα σημεία που υπήρχαν δέντρα και ξεράθηκαν, αντί να φυτευτούν νέα, μπήκαν πλάκες. Στην Κ. Καρτάλη τα δέντρα ασφυκτιούν από το τσιμέντο των πεζοδρομίων. Η οδός Φερών στα Παλιά απέκτησε από την πλευρά του Σιδηροδρομικού Σταθμού καλαίσθητα πεζοδρόμια, όπου η πρόβλεψη για φύτευση δέντρων απουσιάζει, ίσως γιατί είναι «καλύτερα» να λειτουργούν ως πάρκιν αυτοκινήτων. Το πάρκο Αναύρου, παρά τις διαμαρτυρίες κατοίκων και Περιβαλλοντικών Οργανώσεων απέκτησε πισίνα για χάρη του Ξενία. Μια απόφαση που υπαγορεύεται από ξενόφερτα στερεότυπα και όχι από τις αρχές της Αειφόρου Ανάπτυξης. Τα δέντρα καρατομούνται αντί να κλαδεύονται ή οι κορμοί τους φιλοξενούν ταμπέλες και διαφημίσεις.
Τελικά ως πόλη χορτάσαμε στις μανόλιες και μπορούμε να «υπερηφανευόμαστε» για τα σιδερένια δέντρα που στολίζονται για ένα μήνα το χρόνο αλλά παραμένουν γυμνά τους υπόλοιπους. Το αντέχουμε, να βλέπουμε τέτοιες εικόνες γύρω μας;
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι παντού τα ίδια, τώρα μου μιλάμε και οραματιζόμαστε ένα νέο Δήμο.
Πρέπει όμως ως πολίτες να γνωρίζουμε πως οι πράσινες γωνιές της πόλης γίνονται χώροι αναψυχής, χαλάρωσης και κοινωνικής συναναστροφής, διατηρούν τη βιοποικιλότητα, βελτιώνουν το κλίμα. Τα δέντρα όπως και όλα τα φυτά μέσω της φωτοσύνθεσης που επιτελούν δεσμεύουν μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και παράγουν αντίστοιχα μεγάλες ποσότητες οξυγόνου. Με τον τρόπο αυτό αντισταθμίζουν το αποτύπωμα άνθρακα που αφήνουν οι άνθρωποι στο περιβάλλον. Ένα ώριμο δέντρο μπορεί να απορροφήσει από 2 έως και 40 κιλά CO2 το χρόνο ανάλογα με το είδος και ταυτόχρονα να απελευθερώσει το οξυγόνο που χρειάζονται τέσσερις άνθρωποι για να ζήσουν. Επίσης τα δέντρα μειώνουν τους θορύβους και προσφέρουν εμπειρίες (μυρωδιές, χρώματα, αλλαγή εποχών).
Για μια ανθρώπινη πόλη πρέπει, το 30% περίπου της πόλης να προορίζεται για χώρους πρασίνου. Όχι περαιτέρω μείωση της επιφάνειας του πρασίνου, με δήθεν αξιοποιήσεις του χώρου.
Η Δημοκρατική Συμπολιτεία, η αυριανή Δημοτική Αρχή, δίνει μεγάλη προτεραιότητα στο περιβάλλον। Δεν αρκούν όμως οι προθέσεις και τα προγράμματα. Ως πολίτες έχουμε συνυπευθυνότητα για την εικόνα και την πορεία του τόπου μας. Ας ξεκινήσουμε από το πιο απλό, να υιοθετήσουμε το δέντρο που υπάρχει στο πεζοδρόμιο μας. Τα απλά και τα μικρά κάνουν τη διαφορά…γιατί το περιβάλλον θέλει λίγα από τους πολλούς και όχι πολλά από τους λίγους.

Τσιμπλούλης Γεράσιμος, Δασκάλος- Κοινωνικός Ανθρωπολόγος
Υποψήφιος για το Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας της Ν. Ιωνίας Βόλου

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Όταν οι σοβάδες πέφτουνε…

Σοβάδες πέσανε στο κεφάλι μαθητού. Οι προβολείς της δημοσιότητας σήμερα στο σχολικό κτήριο του πρώην Πολυκλαδικού Λυκείου, όπου συνέβη το γεγονός. Γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί, τεχνικές υπηρεσίες στο πόδι…
Ποιος φταίει; Η Νομαρχία, ο Δήμος; Ψάχνουμε να βρούμε φταίχτες. Μα στο τέλος θα αφήσουμε έξω τους πραγματικούς ενόχους.
Και ποίοι αλήθεια είναι αυτοί, ο καθείς μας θα αναρωτηθεί.
Σε μια εποχή που η Υπουργός Παιδείας μιλά για το ψηφιακό σχολείο, για τους διαδραστικούς πίνακες και για τις μεγάλες αλλαγές στο χώρο της παιδείας, έρχονται κάποιοι σοβάδες να χαλάσουνε το περιτύλιγμα και να δείξουν τη γύμνια και την κατάντια του ελληνικού δημόσιου σχολείου. Κι αλήθεια πώς τα φέρε η τύχη στο σχολικό κτήριο που επισκέφτηκε η Υπουργός, όταν βρέθηκε στο Βόλο, να πέφτουνε σοβάδες στα κεφάλια μαθητών και να απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα.
Όσοι γνωρίζουν την ιστορία του πρώην Πολυκλαδικού Λυκείου, σήμερα στο χώρο συστεγάζονται το 2ο Γενικό Λύκειο Ν. Ιωνίας, το 2ο ΕΠΑΛ, το 1ο ΣΕΚ και Σχολείο Ειδικής Αγωγής, μιλούν για ένα σχολικό κτήριο με σωρεία κτηριακών προβλημάτων που παρουσιάστηκαν λίγο χρόνο μετά την κοπή της κορδέλας των εγκαινίων. Το πρώτο και κύριο πρόβλημα ήταν η οροφή που έμπαζε νερά. Έγιναν έργα, δαπανήθηκαν χρήματα για να εξαλειφθούν οι κακοτεχνίες. Μα και πάλι βρισκόμαστε στο σημείο να πέφτουνε σοβάδες και όταν βρέχει να μπαίνουνε κουβάδες για να μην πλημμυρίζουν διάδρομοι και γραφεία.
Αλήθεια ο μηχανικός, ο εργολάβος, η κατασκευαστική που παρέδωσαν ένα σχολικό κτήριο με «προίκα» τις κακοτεχνίες, βρέθηκαν ποτέ στο σκαμνί του κατηγορουμένου;
Ντρέπομαι ως πολίτης, θλίβομαι ως εκπαιδευτικός, οργίζομαι ως γονιός γιατί θα μπορούσαν να συμβούν τα χειρότερα…
Ας αφήσει η Υπουργός Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης τα μεγαλόπνοα σχέδια επί χάρτου και ας δει τα απλά και καθημερινά προβλήματα της σχολικής κοινότητας. Χρειαζόμαστε ασφαλή κτήρια που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες παιδαγωγικές αρχές. Θέλουμε οι καθηγητές να γνωρίζουν από το καλοκαίρι σε ποιο σχολείο θα βρίσκονται. Τα βιβλία να ‘ναι στα χέρια των μαθητών με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Απαιτούμε χρηματοδότηση που θα καλύπτει τις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων. Σε τελική ανάλυση απαιτούμε τα αυτονόητα, για αυτά που μιλούσαν οι εκπρόσωποι της πολιτείας την ημέρα του αγιασμού…

Τσιμπλούλης Γεράσιμος
Δάσκαλος-πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων του 2ου ΓΕΛ Ν. Ιωνίας
Επιστολή που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες "Θεσσαλία" & "Ταχυδρόμος" στις 25-10-2010

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Δημοκρατική Συμπολιτεία- με υποψήφιο Δήμαρχο Βόλου τον Πάνο Σκοτινιώτη


Συμμετέχοντας στη διαβούλευση
Το πρόγραμμα της Δημοκρατικής Συμπολιτείας είναι ρεαλιστικό και η υλοποίησή του θα συμβάλλει στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής όλων των πολιτών του ενιαίου Δήμου Βόλου.
Θα σταθώ σε ορισμένα σημεία του προγράμματος καταθέτοντας ορισμένες επισημάνσεις.
1) Παλιό Κοιμητήριο χώρος μνήμης και περιπάτου
Η σημερινή εικόνα του κοιμητηρίου προσβάλλει την πόλη, την Ιστορία και τον Πολιτισμό μας. Μέχρι να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα πρέπει άμεσα να απομακρυνθούν οι κατεστραμμένοι τάφοι και τα μπάζα. Η καθαριότητα και η συντήρηση των οικογενειακών τάφων πρέπει να είναι υποχρέωση των ιδιοκτητών τους. Σε διαφορετική περίπτωση ο Δήμος προχωρά στη συντήρηση και καθαριότητα και το κόστος περνά στα δημοτικά τέλη των ιδιοκτητών των οικογενειακών τάφων.
2) Αστικό πράσινο
Δεντροφυτεύσεις σε ελεύθερους χώρους και πεζοδρόμια. Η εικόνα της Δημητριάδος με τις ξύλινες ζαρντινιέρες και τις τούγιες είναι απαράδεκτη. Πρέπει να φυτευτούν αειθαλή δέντρα στο έδαφος.
3) Αστικές συγκοινωνίες
Οφείλουν να είναι ευέλικτες και να ικανοποιούν τις ανάγκες των πολιτών. Ιδιαίτερα κατά τη σχολική περίοδο είναι αναγκαίο να υπάρχουν γραμμές που θα εξυπηρετούν τους μαθητές της Β/θμιας Εκπαίδευσης. Η επισήμανση αυτή γίνεται με αφορμή το οξύτατο πρόβλημα που παρουσιάζεται στο 2ο Γενικό Λύκειο Ν. Ιωνίας. Μαθητές που διαμένουν στο Καπακλί, Νέο Δέλτα και Περιοχή ΜΕΤΚΑ διανύουν καθημερινά με τα πόδια μια μεγάλη διαδρομή για να φτάσουν στο σχολείο του που βρίσκεται απέναντι από το Πολιτιστικό Άλσος Ν. Ιωνίας.
4) Αισθητική ρύπανση
Η αφισοκόλληση, το γράψιμο συνθημάτων σε τοίχους δημοσίων κτηρίων και σχολείων και η ανάρτηση πανό και posters σε διάφορα σημεία της πόλης συμβάλλουν στην υποβάθμιση του αστικού τοπίου. Η υποχρέωση των κομμάτων και των φορέων, μετά το πέρας της εκδήλωσης να απομακρύνουν τα πάντα, είναι επιβεβλημένη. Διαφορετικά η Δημοτική Αστυνομία θα επιβάλει πρόστιμο.
5) Διεπιστημονικές ομάδες
Για όλα τα θέματα που αφορούν την πόλη συγκροτούνται διεπιστημονικές ομάδες εργασίας στις οποίες συμμετέχουν και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι. Για παράδειγμα η διαμόρφωση μια πλατείας δεν είναι μόνο αντικείμενο αρχιτεκτόνων αλλά και άλλων επιστημόνων που ασχολούνται με τον άνθρωπο.
Γεράσιμος Τσιμπλούλης
Υποψήφιος για το Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας της Ν. Ιωνίας

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης…σε αναμονή


-Αξιότιμη κυρία Υπουργέ, ποια τα σχέδια σας για τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης; Θα ανασταλεί ή θα συνεχιστεί η λειτουργία τους; Το κουδούνι χτυπά και εμείς οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούσαμε σε αυτά βρισκόμαστε σε μετέωρο βήμα…
- Να είστε σε αναμονή.
- Μα γιατί τόση καθυστέρηση; Εσείς πήρατε την απόφαση, να ζητήσετε τον Ιούνιο παράταση της θητείας μας για ένα χρόνο. Και κάποιοι από εμάς το έπραξαν. Για τους Υπεύθυνους Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Αγωγής Υγείας και Πολιτιστικών των Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δώσατε το πράσινο φως να είναι στη θέση τους. Για μας υπήρξε εντολή να παρουσιαστούμε στα σχολεία μας.
-Επανεξετάζουμε το ρόλο και την αποστολή των ΚΠΕ.
- Μα η προσφορά των ΚΠΕ στην Εκπαίδευση είναι γνωστή όχι μόνο στην εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία. Αποτελούν μια δομή του Υπουργείου που ανταποκρίνεται στις στρατηγικές της Αειφόρου Ανάπτυξης. Μέχρι τώρα αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο τα ευρωπαϊκά κονδύλια χωρίς να πλουτίσουν οι υπηρετούντες σε αυτά. Το χαμόγελο των παιδιών, η ικανοποίηση των συναδέλφων της τάξης και η αποδοχή του έργου από τις τοπικές κοινωνίες ήταν το μεγαλύτερο δώρο για τα μέλη των παιδαγωγικών ομάδων των Κέντρων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
- Θέλουμε τα ΚΠΕ να τα συνδέσουμε με τη Διά Βίου Μάθηση.
- Το γνωρίζουμε. Η Υφυπουργός, το Γενάρη που μας πέρασε, στην ημερίδα που έγινε στο Υπουργείο, μας το ανακοίνωσε. Επιθυμητή η κάθε αλλαγή αρκεί να σέβεται αυτό που υπάρχει, πολύ δε περισσότερο όταν είναι πετυχημένο και έχει αξιολογηθεί θετικά από εξωτερικούς φορείς.
- Το Υπουργείο είχε να ασχοληθεί με το πώς θα λειτουργήσουν τα 800 ολοήμερα δημοτικά σχολεία στην επικράτεια, με τη συγκρότηση των Υπηρεσιακών Συμβουλίων…
-Χρειάζονται ρήξεις και τολμηρές αποφάσεις στο χώρο της Παιδείας, εάν οραματιζόμαστε και θέλουμε ένα σχολείο που δε στραγγαλίζει τη νιότη και τα οράματά της. Καλοί οι διαδραστικοί πίνακες, η πληροφορική, τα νέα μαθησιακά αντικείμενα. Αλλά δε θα πρέπει να ξεχνούμε πως ο ρόλος του σχολείου είναι να μαθαίνει στους μαθητές πώς να μαθαίνουν, πώς να δημιουργούν, πώς να συν-δημιουργούν, πώς να «διαβάζουν» το μεγάλο της Φύσης βιβλίο. Το Σχολείο πρέπει να μεταμορφωθεί και το μάθημα να ξεφύγει από τα βιβλία, τα τετράδια και τα θρανία. Να χαθούν οι τοίχοι της αίθουσας, η καθημερινή μιζέρια και το άγχος της ύλης. Μια ζεστή επικοινωνία ματιών, στην ατμόσφαιρα μιας φωνής, να μιλά για πράγματα αγαπημένα, για λάθη και ευαισθησίες, για όνειρα και προσδοκίες, για πόνο και κατακτήσεις. Η Τέχνη να διδάσκει, να ξεναγεί στο χώρο και στο χρόνο, να αφουγκράζεται, να τραγουδά, να χορεύει και να παίζει διαβαίνοντας νοερά το μεγάλο ταξίδι της ζωής, της ανθρώπινης σκέψης, του παγκόσμιου πολιτισμού, θα πρέπει να είναι τα προσόντα και το ζητούμενο για κάθε εκπαιδευτικό.
Τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης μέσα από τα προγράμματά τους, το εκπαιδευτικό υλικό που παρήγαγαν και την επιμόρφωση που προσέφεραν στους εκπαιδευτικούς διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην αναβάθμιση της Εκπαίδευσης. Υπήρξαν ένα ανοιχτό παράθυρο στη φύση και στον πολιτισμό!
-Έχετε υπομονή…
- Κυρία Υπουργέ, θα καταφέρουμε να αλλάξουμε το κλίμα της τάξης, του σχολείου, της εκπαίδευσης, αν γίνουμε έμποροι ονείρων από έμποροι πραγμάτων, για να έχουμε σχέσεις με ανθρώπους αντί να έχουμε σχέσεις με τα πράγματα.
Η παραπάνω συνομιλία είναι φανταστική। Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι τυχαία; Δε το νομίζω…
Δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο, Ταχυδρόμο και Νέο Τύπο, στις 15-9-2010

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Το παιδί και το παιχνίδι - εικόνες του κόσμου




Το Δημοτικό Τοπικό Μουσείο Μηλεών Πηλίου
οργανώνει έκθεση για το παιχνίδι.
Η ιδέα για την έκθεση αυτή ξεκίνησε μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε η έκθεση του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών «Το παιδί και το παιχνίδι - από τη σβούρα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή» τον περσινό Αύγουστο.
Στόχος της νέας έκθεσης είναι να ταξιδέψει ο επισκέπτης σε διάφορα μέρη του κόσμου – Κίνα, Ιαπωνία – Ινδία – χώρες Αφρικής – και Ελλάδα, για να έχει μία πρώτη γνωριμία με παιχνίδια ατομικά και ομαδικά που παίζονται εκεί.
Όπως και στο παρελθόν, η έκθεση αυτή απευθύνεται κυρίως στα παιδιά, είναι όμως θαυμάσια ευκαιρία να τη χαρούν μαζί όλες οι γενιές.
Εκθεσιακό υλικό. Φωτογραφικό υλικό για την έκθεση παραχώρησαν το Τμήμα Παιχνιδιού και Παιδικής Ηλικίας του Μουσείου Μπενάκη και ο Νίκος Αδαμακόπουλος ο οποίος έχει μία σπάνια συλλογή εικόνων με παραδοσιακά παιχνίδια της Ελλάδας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης οι φωτογραφίες από το δρώμενο που οργάνωσε ο εκπαιδευτικός και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μηλεών Μιχάλης Γιαννιός με παιδιά του χωριού με αφορμή την περσινή έκθεση.
Σημειώνεται επίσης ότι στα πλαίσια συνεργασίας Μουσείου- Σχολείου παιδιά Νηπιαγωγείου και μαθητές Δημοτικού στις Μηλιές ασχολήθηκαν με το θέμα της έκθεσης και οι εργασίες τους την εμπλουτίζουν.
Έκπληξη θα είναι τα αυθεντικά παιχνίδια παιδιών της Αφρικής από τις συλλογές του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης, ευγενική προσφορά για τη διάρκεια της έκθεσης και ακόμα, τα παιχνίδια που θα δημιουργήσουν μικροί και μεγάλοι επισκέπτες.
Η έκθεση διοργανώνεται από το Τοπικό Μουσείο σε συνεργασία με το Δήμο Μηλεών που στηρίζει εδώ και χρόνια δραστηριότητες του Μουσείου ιδιαίτερα αυτές που απευθύνονται σε παιδιά, προσφέροντας φιλοξενία στο χώρο του Ευδόξειου Πολιτιστικού Κέντρου Μηλεών, προσφορά προσωπικού για το στήσιμο της έκθεσης, την καθημερινή φύλαξη και ξενάγηση.
Η έκθεση εγκαινιάζεται την Κυριακή 1 Αυγούστου και θα διαρκέσει μέχρι τις 29 του μηνός.
Θα λειτουργεί καθημερινά εκτός Δευτέρας και Τρίτης 11.00 – 2.00 και 7.μμ – 9.μμ
Η έκθεση πλαισιώνεται από εκπαιδευτικό φυλλάδιο για παιδιά και κάθε Παρασκευή απόγευμα θα λειτουργεί εικαστικό εργαστήριο.

Πληροφορίες: Δημοτικό Τοπικό Μουσείο 24230 86602

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Ο φαντασμένος βασιλιάς


Ένα παραμύθι από το Αφγανιστάν
Ο Φαζολά είναι από το Αφγανιστάν και διαμένει στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο της Ελληνικής Μέριμνας, στη Μακρινίτσα Πηλίου. Ζει κάτω από την ίδια στέγη με παιδιά που κατάγονται από την Αιθιοπία, το Αφγανιστάν, τη Γουινέα, το Ιράν, τη Σομαλία και το Σουδάν. Στις «αποσκευές» του κουβαλά μνήμες και βιώματα, τραγούδια και παραμύθια από την πατρίδα του, όπως και τα άλλα παιδιά του Ξενώνα.
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα πολύ μεγάλο και όμορφο δάσος ζούσε μία αγέλη από λιοντάρια. Μέσα σε αυτή την αγέλη υπήρχε ένα μικρό λιοντάρι που ήταν πολύ φαντασμένο. Κάθε φορά η μητέρα του έλεγε ότι είναι πολύ επικίνδυνο να πλησιάζει τους ανθρώπους. «Καλύτερα να τους αποφεύγεις γιατί θέλουν να σε πιάσουν».
Το μικρό λιοντάρι όσο μεγάλωνε τόσο πιο πολύ δυνατό γινότανε και δε λογάριαζε αυτά που του έλεγε η μάνα του. Όλο και πιο πολύ φαντασμένο γινόταν.
«Ποιοι είναι αυτοί άνθρωποι που όλοι μου λένε να μην πλησιάζω; Γιατί να μην απομακρύνομαι από εδώ που μένουμε; Είναι πιο δυνατοί από εμάς που είμαστε οι βασιλιάδες στο δάσος;»
Όταν το λιοντάρι μεγάλωσε και τελικά έγινε πολύ δυνατό, πήρε την απόφαση να πάει στους ανθρώπους. Ήθελε να μάθει τελικά τι ράτσα είναι οι άνθρωποι. Εγκατέλειψε το δάσος που ζούσε. Στο δρόμο του τον πρώτο που συνάντησε ήταν ένας ταύρος και σκέφτηκε ότι αυτός θα είναι ο άνθρωπος γιατί είναι πολύ μεγάλος και δυνατός. Τον πλησίασε και τον ρώτησε:
-Εσύ είσαι άνθρωπος;
Μόλις ο ταύρος είδε το λιοντάρι φοβήθηκε πολύ και τρομαγμένος του απάντησε:
-Όχι κύριε, εγώ είμαι ταύρος. Οι άνθρωποι είναι πολύ επικίνδυνοι. Μας πιάνουν και μας βάζουν να κάνουμε πολύ δύσκολά πράγματα, να δουλεύουμε. Και είπε και άλλα πολλά κακά πράγματα για τους ανθρώπους.
Μόλις άκουσε αυτά τα πράγματα από τον ταύρο το λιοντάρι, μεγάλωσε ακόμα περισσότερο η λαχτάρα του να γνωρίσει τους ανθρώπους. «Τι ράτσα είναι αυτοί οι άνθρωποι, που πιάνουν ένα τόσο μεγάλο ταύρο και τον βάζουνε να δουλεύει;»
Φεύγοντας από τον ταύρο βρήκε στο δρόμο μια καμήλα. Μόλις την είδε αμέσως σκέφτηκε «σίγουρα αυτή θα είναι άνθρωπος».
-Εσύ είσαι ο άνθρωπος, την ρώτησε;
Μόλις η καμήλα είδε το λιοντάρι τρόμαξε και του είπε:
-Όχι εγώ δεν είμαι άνθρωπος, εγώ είμαι καμήλα. Και του εξήγησε ότι οι άνθρωποι έχουν δύο πόδια, είναι κακοί και βάζουν τις καμήλες να δουλεύουν πολύ σκληρά. Στο νεαρό λιοντάρι η λαχτάρα μεγάλωσε ακόμα περισσότερο να γνωρίσει τους ανθρώπους. «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που τα καταφέρνουν να κάνουν ότι θέλουν σε τόσο δυνατά ζώα όπως είναι ο ταύρος και η καμήλα; Τι ράτσα είναι και πώς τα καταφέρνουν όλα αυτά με δύο μόνο πόδια; Πώς καταφέρνει ο άνθρωπος να τρομάζει τα ζώα τόσο πολύ και να φεύγουν μακριά του;»
Παράτησε και την καμήλα και καθώς προχωρούσε μέσα στο δάσος συνάντησε ένα γέρο ξυλοκόπο και σκέφτηκε μέσα του, «αυτός σίγουρα θα είναι μία ράτσα από τους ανθρώπους». Προχώρησε προς αυτόν και τον ρώτησε:
-Μήπως είσαι εσύ άνθρωπος;
Μόλις ο ξυλοκόπος είδε το λιοντάρι από την τρομάρα του ανέβηκε ψηλά στο δέντρο και από ψηλά του απάντησε:
-Ναι εγώ είμαι άνθρωπος.
Μόλις άκουσε αυτό το λιοντάρι από το γέρο, μέσα του τον θαύμασε αλλά άρχισε και να γελάει και να του λέει:
-Εσύ είσαι άνθρωπος που δεν είσαι ούτε μια μπουκιά για μένα;
Ο ξυλοκόπος σκέφτηκε για λίγο και του απάντησε:
-Εγώ είμαι άνθρωπος και είμαι πολύ δυνατός.
Και το λιοντάρι του είπε:
-Κατέβα να αγωνιστούμε για να δούμε ποιος θα κερδίσει.
Και ο ξυλοκόπος αφού σκέφτηκε αρκετά είπε στο λιοντάρι:
-Δεν θα αγωνιστούμε τώρα επειδή τη δύναμή μου δεν την έχω μαζί μου αλλά την έχω αφήσει στο σπίτι. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να αγωνιστούμε εδώ και τώρα.
Το λιοντάρι επειδή ήτανε πολύ εγωιστής και δεν τα παράταγε εύκολα του είπε:
-Πήγαινε να φέρεις την δύναμή σου και εγώ θα σε περιμένω εδώ για να παλέψουμε.
Ο ξυλοκόπος είπε:
-Όχι δεν πάω, γιατί αν φύγω για να φέρω την δύναμή μου, εσύ θα βρεις ευκαιρία για να φύγεις.
- Όχι δεν θα φύγω, είπε το λιοντάρι.
- Όχι θα φύγεις, το ξέρω, είπε ο γέρος.
Το λιοντάρι έδωσε το λόγο του στον γέρο αλλά εκείνος πάλι δεν δέχτηκε και του είπε:
-Για να σε πιστέψω και να είμαι σίγουρος ότι δε θα φύγεις, να κάτσεις να σε δέσω στο δέντρο για να μη φύγεις.
Το νεαρό λιοντάρι επειδή ήτανε πολύ εγωιστής και επειδή ήθελε να παλέψει με τον άνθρωπο για να καταλάβει τι ράτσα είναι οι άνθρωποι, δεν κατάλαβε την πονηριά του γέρου και δέχτηκε να κάτσει να το δέσει.
Ο ξυλοκόπος κατέβηκε με την ησυχία του, πήρε ένα μεγάλο σκοινί και έδεσε το λιοντάρι στο δέντρο πολύ σφιχτά. Αφού σιγουρεύτηκε ότι είναι καλά δεμένο, πήγε και πήρε μία βέργα και είπε στο λιοντάρι:
-Αυτή είναι η δύναμή μου. Και άρχισε να χτυπάει το λιοντάρι τόσο πολύ που εκείνο δεν μπορούσε να σταθεί άλλο όρθιο. Μετά το άφησε να φύγει.
Το λιοντάρι κατάλαβε πως η μάνα του και ο πατέρας του είχανε δίκιο με αυτά που του είχανε πει, πως δηλαδή άνθρωπος είναι άλλη ράτσα και πως πρέπει να τον αποφεύγουν…
Το παραπάνω παραμύθι παρουσιάστηκε κατά τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων στις 18 Μαΐου 2010 στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου. Η μετάφραση έγινε απο το Μινέτο Μίλτο, Κοινωνιολόγο-εργαζόμενο στον Ξενώνα.

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Λαογραφικό Μουσείο Μακρινίτσας-Εορτασμός Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2010


Το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM), στην προσπάθειά του να αναδείξει τον ρόλο των μουσείων στη σύγχρονη κοινωνία, καθιέρωσε από το 1977 τη 18η Μαΐου ως Διεθνή Ημέρα Μουσείων. Το μήνυμα αυτής της επετείου είναι να γίνουν τα μουσεία φορείς πολιτισμικών ανταλλαγών με σκοπό την ανάπτυξη της μόρφωσης, την αμοιβαία κατανόηση και τη συνεργασία μεταξύ των λαών". Φέτος ο εορτασμός έχει ως θέμα «Μουσεία για την αρμονική συνύπαρξη». Τα μουσεία στον 21ο αιώνα δραστηριοποιούνται σε έναν κόσμο σημαντικών αλλαγών και ραγδαίων εξελίξεων που αφορούν τόσο την παγκόσμια οικονομία όσο και το περιβάλλον. Ένας από τους βασικούς τους στόχους είναι η προστασία της πολυπολιτισμικότητας και της βιο-ποικιλότητας που αποτελούν την κοινή πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Κατά τον εορτασμό, έμφαση θα πρέπει να δοθεί σε όλες τις μορφές της πολιτιστικής κληρονομιάς: υλική, άυλη, πολιτιστική και φυσική.
Η Κοινότητα Μακρινίτσας, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μακρινίτσας, η Ελληνική Μέριμνα Βόλου και η Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, Άρσις - Ξενώνας Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο από κοινού συμμετέχουν στον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων και προγραμματίζουν εκδηλώσεις από 11 Μαΐου έως και 23 Μαΐου.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:
 Υλοποίηση εκπαιδευτικού προγράμματος για νήπια και μαθητές δημοτικού στο Λαογραφικό Μουσείο Μακρινίτσας με τον τίτλο«Ανακαλύπτουμε τεκμήρια άλλων πολιτισμών» - «Ελάτε να γνωρίσετε τη χώρα μου (Αφγανιστάν, Ιράν, Σουδάν, Σομαλία κ.α)
Τα εκπαιδευτικά προγράμματα θα πραγματοποιηθούν στις 18 και 20 Μαΐου με μαθητές των Δημοτικών Σχολείων Μακρινίτσας, Πορταριάς και Άλλης Μεριάς (δέκα και μισή με μία το μεσημέρι).
 Εκδήλωση για το ευρύ κοινό την Κυριακή 23 Μαΐου με τον τίτλο «Γεύσεις από τη χώρα μου». Στους επισκέπτες θα προσφερθεί φαγητό που θα έχει ετοιμαστεί από τα παιδιά του Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο.
Ομάδα σχεδιασμού-υλοποίησης δράσεων:
ΚΠΕ Μακρινίτσας: Μακέλη Ματούλα, Παρδαλίδης Θεολόγος, Τσιμπλούλης Γεράσιμος
Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων "Άρσις": Μινέτος Μίλτος, Μπρισμπέου Ελένη
Σας προσκαλούμε και σας περιμένουμε!

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Αγγελική Κούρκουλου…εκ βαθέων



Εδώ και μερικούς μήνες στην πόλη μας ζει και εργάζεται η ζωγράφος Αγγελική Κούρκουλου. Την γνωρίσαμε με τη συμμετοχή της στις Πολιτιστικές Διαδρομές της Μακρινίτσας, που οργανώθηκαν από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης τον Ιούνιο του 2009. Η πρώτη γνωριμία σηματοδότησε και το ξεκίνημα μιας οικογενειακής φιλίας.
Η Αγγελική γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στην Νέα Υόρκη, ζωγραφική στο Fine Arts Studio of N.Y, ζωγραφική και Ιστορία της Τέχνης στο Art Students League, ζωγραφική και γλυπτική στο New York Arts Academy καθώς και γλυπτική και κεραμική στο Greenwich House Pottery. Επίσης ζωγραφική, fashion design, γλυπτική, κατασκευές και Ιστορία της Τέχνης στο Parsons School of Design με τους Sue Willis και Simon Dinnerstein όπου και έλαβε τιμητική διάκριση ανάμεσα σε χίλιους σπουδαστές.
Στην Αθήνα, πήρε μαθήματα ζωγραφικής από την Τζένη Παπαδάκη και τον Θόδωρο Πάντο.
Έχει εκθέσει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Αμερική, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Δανία, την Αυστραλία και τις Δυτικές Ινδίες.
Έργα της βρίσκονται σε πολλές διεθνείς πινακοθήκες, και σε πολλές άλλες συλλογές σε όλο τον κόσμο.
Έχει εικονογραφήσει λογοτεχνικά και παιδικά βιβλία.
Έχει δημιουργήσει σκηνικά για θεατρικές παραστάσεις στη Νέα Υόρκη και στην Ελλάδα.
Έχει ιδρύσει μαζί με τον συνθέτη Παναγιώτη Μπερλή τη μουσικο-εικαστική ομάδα PanAngel8Arts, ο οποίος γράφει μουσική εμπνευσμένη από έργα της και εκτελείται ζωντανά σε ειδικές βραδιές στις εκθέσεις της όπως και σε ειδικές παρουσιάσεις των έργων της σε video art σκηνοθετημένα από την ίδια.
Οι PanAngel8Arts παρουσιάζουν, επίσης, το πρωτοποριακό "LivePaint2LiveMusic" (ζωντανή ζωγραφική σε ζωντανή μουσική) που είναι βασισμένο στη δημιουργία ζωγραφικού έργου από την Αγγελική Κούρκουλου ζωντανά μπροστά στο κοινό εμπνευσμένο από τη μουσική που εκτελείται ταυτόχρονα ζωντανά από τον Παναγιώτη Μπερλή σόλο πιάνο ή μαζί με μεγαλύτερο μουσικό σχήμα κλασσικό ή μοντέρνο.
Εργάζεται εθελοντικά με παιδιά σε ιδρύματα και νοσοκομεία, εφαρμόζοντας την τέχνη θεραπευτικά.
Με το έργο της υποστηρίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και άλλους φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ας αφήσουμε όμως τον δικό της λόγο να ξεδιπλώσει πτυχές της ζωής και της πορείας της.
«Γεννήθηκα στην Κέρκυρα και μάλιστα στην επαρχία της επαρχίας, όπως λέω, και είμαι από τους τυχερούς, γιατί έχω ζήσει όλη την ομορφιά της φύσης, η οποία χαράχτηκε μέσα μου. Οι εικόνες της φύσης αποτυπώθηκαν στον αμφιβληστροειδή μου και ακόμα και στις μεγαλουπόλεις που έζησα, στην Ν. Υόρκη, στην Κοπεγχάγη, στην Αθήνα, εξακολούθησα να βλέπω με εκείνα τα παιδικά μάτια. Και η φύση είναι για μένα το πιο σημαντικό εικαστικό ερέθισμα που έχω από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τώρα. Μελετώντας τη φύση ανακαλύπτω και τον άνθρωπο. Το “di mi” («πες μου») του Leonardo το έχω μέσα μου από μικρό παιδί.
Άλλο ένα πράγμα που ήταν σημαντικό ήταν η παρακίνηση που είχα από το δάσκαλο μου στο Δημοτικό για την τέχνη, πράγμα σπάνιο για την επαρχία εκείνης της εποχής. Παρόλα αυτά εμείς κάναμε πηλό, κάναμε κατασκευές με κοχύλια, με φασόλια, κάναμε γλυπτική με άργιλο, μιλάω τώρα για το τέλος της δεκαετίας του’60, αρχές του ‘70. Δε με ένοιαζε οτιδήποτε άλλο αρκεί να κλειστώ στην άλλη αίθουσα του σχολείου, τη μεγάλη…και να φτιάχνω τα τεράστια σκηνικά για την 25η Μαρτίου και για τις εξετάσεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Αυτός ήτανε ο κόσμος μου, η Τέχνη!»
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη ζωγραφική;
«Μου ήρθε τελείως φυσικά! Δεν ήταν θέμα απόφασης. Ξέρω ότι γι’ αυτό έχω έρθει. Δηλαδή δεν υπάρχει κάτι άλλο στο σύμπαν, που να αναρωτήθηκα μήπως θα ‘πρεπε να χω κάνει αυτό. Το μόνο πράγμα που θα σου ‘λεγα ότι είχε μπει στη πορεία της ζωής μου κάποτε, στη εφηβεία, ήταν η ηθοποιία, λόγω του θείου μου. Αλλά δεν το μετάνιωσα που δεν έγινα ηθοποιός. Νιώθω πάρα πολύ ευτυχισμένη που ζωγραφίζω. Τότε ήταν η αίγλη, τα φώτα, ο διάσημος θείος, όλα αυτά. Αλλά στην πραγματικότητα δεν το έχω μετανιώσει ποτέ. Θα σου πω κάτι χαρακτηριστικό. Όταν ήμουν παιδί δεν είχα τελάρα, δεν είχα χαρτιά, δεν είχα υλικά, αλλά είχα την τύχη να έχω μια μεγάλη βεράντα, η οποία είχε μία επίστρωση με λείο τσιμέντο. Παλιά δεν είχαν πλακάκια και έβαζαν ένα κόκκινο χρώμα ή πράσινο ανάλογα, το δικό μας ήταν κόκκινο, πολύ καλά γυαλισμένο, πολύ λεπτή η επιφάνειά του, επίπεδη. Εκεί, με ένα κομμάτι από σπασμένο μαλακό κεραμίδι, έκανα τις νεράιδες μου, τα ξωτικά μου, εκεί τα τοπία, το σύμπαν, όλα, οτιδήποτε έβλεπα ή φανταζόμουν. Γιατί είχα και την τύχη, για 7 χρόνια από τη ζωή μου, να μην υπάρχει ηλεκτρικό στο χωριό μου. Οπότε φαντάζεσαι πως έβλεπα το ολόγραμμα τ’ ουρανού μου. Δεν υπήρχε δεύτερος καμβάς για μένα. Ήτανε ο καλύτερος της ζωής μου. Και ακόμα είναι!»
Μετά την υποχρεωτική εκπαίδευση, πού συνέχισες;
«Στην Ν. Υόρκη. Παντρεύτηκα, έκανα νωρίς δύο παιδιά, τα οποία είναι καλλιτέχνες και ζούνε τώρα, ο Άγγελος στη Νέα Υόρκη και η Λητώ στο Λος Άντζελες.
Αυτό λοιπόν που συνέβη τότε στη Νέα Υόρκη ήταν ότι συνέχισα τις σπουδές μου όταν τα παιδιά μου πήγαν σχολείο. Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μου οι καθηγητές αντιμετώπιζαν τους σπουδαστές με αξιοκρατία. Αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί! Σπουδαστές απ’ όλο τον κόσμο με διαφορετική γλώσσα, ήθη και έθιμα, είχαν την ίδια αντιμετώπιση με μοναδικό κριτήριο την Τέχνη. Αυτό εμένα με συγκινεί ακόμα και τώρα που το λέω. Ήτανε η πιο καλή εμπειρία που είχα ως σπουδάστρια στη Νέα Υόρκη δίπλα σε κορυφαίους καθηγητές από τότε που ήμουν στο Art Students League μέχρι την αποφοίτηση μου από τo Parsons School of Design. Όπου και να πήγα ο κοινός παρανομαστής ήταν αυτός. Δεν είχε σημασία από πού είσαι, η ηλικία σου, το φύλο σου, όσο η αξία της δουλειάς σου. Το λέω γιατί αλλού, αυτό έχει σημασία!
Μπορώ να πω ότι ένας βασικός παράγοντας που η δουλειά μου πήρε αυτή τη διάσταση που πήρε στη πορεία, ήτανε η αποδοχή του ταλέντου μου από τους δασκάλους μου. Τους οποίους λατρεύω! Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή την εμπειρία! Ένας από τους πιο αγαπημένους μου δάσκαλους, όταν του ανακοίνωσα ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα, μου είπε: «Εσύ, όπου κι αν πας, οφείλεις να ζωγραφίζεις!»
Άλλο ένα πράγμα που με επηρέασε σημαντικά στο έργο μου, εκτός από τους δασκάλους μου, είναι η μελέτη καλλιτεχνών που θαυμάζω, όπως η Georgia O’Keeffe, ο Εγγονόπουλος, ο Magritte, ο Γύζης, ο Delacroix, η Frida Kalo, κ.α.
Σήμερα με πονάει που το παιδί μου το μικρότερο πάει σχολείο και δεν υπάρχει καθόλου η έννοια της τέχνης μέσα στο σχολείο. Παρατηρώ τους μαθητές μου πόσο διψασμένοι είναι για τέχνη και για παρακίνηση από τους δασκάλους. Το κομμάτι της προσωπικής έκφρασης μέσω της Τέχνης, λείπει σε μεγάλο βαθμό από την εκπαίδευση. Και δεν είναι μόνο το κομμάτι που θα εκφραστείς αλλά και το κομμάτι που θα έχεις επίγνωση για κάτι. Αν λείπει η επίγνωση λοιπόν από κάτι, εκ των πραγμάτων, έχεις ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να σου πω ότι στη Νέα Υόρκη οι άνθρωποι ήταν όλοι ενημερωμένοι, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό που είναι ευαισθητοποιημένοι και ενημερωμένοι. Ο καλλιτέχνης θεωρείται χωρίς δεύτερη σκέψη ένα ον το οποίο προσφέρει στον πολιτισμό.
Στον τόπο μας η Τέχνη αντιμετωπίζεται κυρίως σαν κάτι ευχάριστο που κάνει κάποιος στον ελεύθερο χρόνο του και όχι σαν επάγγελμα. Όταν λέω ότι το επάγγελμά μου είναι ζωγράφος τότε, συνήθως, αντιμετωπίζω έκπληξη και την ερώτηση του τύπου «κάνεις και κάτι άλλο για να ζήσεις;». Και αυτή η άποψη περνάει δυστυχώς στο νέο άνθρωπο που έχει γεννηθεί καλλιτέχνης αλλά και που αγωνιά για το μέλλον του και που τελικά συμβιβάζεται σε κάτι πιο «σίγουρο» ως επάγγελμα. Αυτό είναι σε βάρος του πολιτισμού δηλαδή της Τέχνης!
Υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι στον τόπο μας, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κι εκείνοι νιώθουν έτσι. Υπάρχουν καλλιτέχνες που παράγουν πολιτισμό. Όταν έρχονται οι στιγμές που συναντιούνται γίνεται κάτι πάρα πολύ ωραίο. Ανθίζει η ελπίδα!»
Πώς θα χαρακτήριζες την τέχνη σου; Ρεαλιστική, αφηρημένη, μοντέρνα, μεταμοντέρνα;
«Αυτό πάντα το σκέφτομαι. Δε θα πάρεις απάντηση, γιατί η ζωγραφική μου μπορώ να σου πω ότι έχει στοιχεία ρεαλισμού και στοιχεία που δεν είναι αληθινά. Αλλά δε θα μπορούσα να πω ότι είναι καθαρά σουρεαλιστικό το έργο μου. Έχει μία τάση ονείρου, έχει πολλά στοιχεία από τα μάτια των παιδιών. Και το πώς θα ονομαστεί, ας το ονομάσουν οι ειδικοί.»
Ποια είναι η δραστηριότητα σου στο Βόλο;
«Γνώριζα πάντοτε ότι το υφάδι του εαυτού μου περιλαμβάνει και τον ερμηνευτή (performer). Είναι η δύναμη και η αντιμετώπιση του καλλιτέχνη που παρουσιάζεται, δημιουργεί και παρουσιάζει το έργο του ζωντανά στο κοινό, κάτι που απαιτεί εκτός από γνώση, ταχύτητα, συντονισμό και απόλυτη προσήλωση. Με τη συνεργασία μου με το μουσικοσυνθέτη και ερμηνευτή Παναγιώτη Μπερλή αυτό το κομμάτι μου, που είναι μεγάλο τελικά, βγήκε στη επιφάνεια. Κάνουμε μαζί παραστάσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Στο Βόλο έχουμε κάνει διάφορες παραστάσεις από το καλοκαίρι που μένουμε εδώ. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βόλου, στο ΚΠΕ Μακρινίτσας, στο αμφιθέατρο του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας, στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου Βόλου, στο Διεθνές Φεστιβάλ του Δήμου Βόλου όπου έγινε παράλληλα έκθεση με έργα μου στο Θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής.
Έργα μου βρίσκονται στο Αρχοντικό Βατσαρέα – Μαυράκη στη Μακρινίτσα.
Αυτή την περίοδο παρουσιάζουμε στα σχολεία της Μαγνησίας, σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Δήμου Βόλου, ένα παραμύθι της Νεκταρίας Βάλλα με θέμα την «Αργώ» σε ένα ταξίδι πολιτισμού στη Μεσόγειο, που για πρώτη φορά παρουσιάζεται μουσικο-εικαστικά!»
Τι είναι τελικά η ζωγραφική για σένα Αγγελική;
«Είναι μια έντονη αντίθεση του φωτός και της σκιάς, όπως είναι και η ζωή. Η ζωγραφική είναι γράφω τη ζωή…»
Η τέχνη της Αγγελικής σαν άνεμος που κατεβαίνει από το Πήλιο περνώντας μέσα από δάση και ελαιώνες ή σαν αύρα του Παγασητικού που χαϊδεύει πρόσωπα αγγελικά, αγρούς με παπαρούνες, έρχεται ως έκφραση πληρότητας κι ως ένας διάλογος συναισθημάτων καλλιτέχνη και θεατή… ας την ανακαλύψουμε!
Σημείωση: Η παρούσα ανάρτηση είναι προς δημοσίευση στο περιοδικό "Μαγνησία" που εκδίδει η ΕΚΠΟΛ.
Αν πατήσετε πάνω στον τίτλο της ανάρτησης, θα μπείτε στην ιστοσελίδα της Αγγελικής.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Ήρθε πάλι Πασχαλιά


Οι κουλούρες της Μεγάλης Πέμπτης
Πρωί-πρωί τη μεγάλη Πέμπτη, σε όλη την Ελλάδα, οι γυναίκες καταπιάνονται με το ζύμωμα. Ζυμώνουν με μυρωδικά τις κουλούρες της Λαμπρής και τις στολίζουν με λουρίδες από ζυμάρι και ξηρούς καρπούς. Ανάλογα με το σχήμα που τους έδιναν παλιότερα είχαν και διάφορα ονόματα. "Κοφίνια", "καλαθάκια", "δοξάρια", "αυγούλες", "κουτσούνες", "κουζουνάκια". Παρόμοιες κουλούρες έφτιαχναν και στα βυζαντινά χρόνια, τις "κολλυρίδες" και ήταν ειδικά ψωμιά για το Πάσχα, σε διάφορα σχήματα, που είχαν στο κέντρο ένα κόκκινο αυγό.
Στην Κορώνη τις λαμπριάτικες κουλούρες τις ζυμώνουν με λάδι, αμύγδαλα και γλυκάνισο. Για να είναι πιο νόστιμες ρίχνουν και ζουμί από βρασμένα δαφνόφυλλα. Τις πλάθουν στρογγυλές ή μακρουλές και τις πλέκουν. Απαραίτητο στη μέση το κόκκινο το αυγό, ενώ καθεμιά τη στολίζουν όπως τους αρέσει. Με σχέδια από ζυμάρι, με σουσάμι, με αμύγδαλα. Όταν οι κουλούρες ήταν για τα παιδιά, τότε τις έπλαθαν πραγματικές κουτσούνες. Τις έλεγαν και κουτσές ή και κοκκώνες. Τους έφτιαχναν από ζυμάρι χέρια και πόδια, για κεφάλι έβαζαν ένα κόκκινο αυγό και πάνω του με μικρά ζυμαράκια σχημάτιζαν τα μάτια, το στόμα, τη μύτη... Στη Χίο μάλιστα, ο άντρας είχε πάντα μια γκλίτσα και η γυναίκα φορούσε τη φορεσιά της. Τέτοια κουλούρια έπαιρναν τα παιδιά, τα βαφτιστήρια, τα εγγόνια, ακόμα και τα παιδιά των φίλων.
"Κατ' έτος την Μεγάλη Πέμπτη... Η θεια Σοφούλα εσφουγγώνετο μέχρις αγκώνων και εζύμωνε μόνη της τας τριάκοντα εννέα αυγοκουλούρας δια τους τόσους βαπτιστικούς της... Εν συνόλω εχρειάζετο εβδομήκοντα και πλέον κοκκώνες, δηλ. παιδικός κουλούρας δια τους βαπτιστικούς, δια τους εγγονούς και τα δισεγγόνια. Εις τον αριθμόν τούτον δεν συμπεριλαμβάνονται αι μεγαλείτεραι κουλούραι, τας οποίας παρεσκεύαζε δια τας συντέκνισσας, δια τας ανεψιάς και τας δισεξαδέλφας της..." γράφει ο Παπαδιαμάντης στην Τελευταία βαπτιστική.
Στη Χίο τις κουτσούνες τις έκρυβαν μέχρι το Μεγάλο Σαββάτο και όταν χτυπούσαν οι καμπάνες τις έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι των παιδιών και έλεγαν:
"Ξύπνα, ήρθε η γρια η Λαμπρινή
και σου έφερε την κουτσούνα από το φουγάρο."
Τότε τα παιδιά σηκώνονταν, τύλιγαν την κουτσούνα τους σε ένα μαντιλάκι και την έπαιρναν μαζί στην εκκλησία. Μετά το "Χριστός Ανέστη", όταν γύριζαν στο σπίτι, την έκοβαν και την έτρωγαν.
Μερικές φορές στις κουλούρες των παιδιών έδιναν και σχήματα ζώων ή πουλιών. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει το πουλάκι με μια κόκκινη κορδέλα στο ράμφος του. Στην Κέρκυρα τα τσουρέκια που έφτιαχναν σε σχήμα κούκλας, με ένα κόκκινο αυγό για κεφάλι, τα έλεγαν κολομπίνες. Συνήθιζαν όμως και τις ζαχαρένιες κουτσούνες, από αλεύρι και νερό, που τις έκαναν με χρωματιστά ζυμάρια. Αγαπημένο θέμα τους ήταν και οι καβαλάρηδες, ο Αϊ-Γιώργης και ο Αϊ-Δημήτρης, αλλά και τα σπαθιά. Έβραζαν διάφορα χορταρικά (παντζάρια, χόρτα κ.ά.) ανάλογα με το χρώμα που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν για να κάνουν π.χ. το φουστάνι της κολομπίνας, το άλογο, το σπαθί και το ζουμί το έριχναν μέσα στο ζυμάρι.
Ας γιορτάσουμε την Πασχαλιά μέσα από την Ελληνική Παράδοση.

Πηγή: Έθιμα του Πάσχα - ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Για το Σπύρο, μία βδομάδα μετά…

Ο θάνατος ενός εφήβου προκαλεί πάντα συγκίνηση ακόμα και σε εκείνους που δεν το γνώριζαν. Η περίπτωση όμως του Σπύρου είναι ξεχωριστή και μοναδική. Ο θάνατός του ήταν απόρροια των οικογενειακών προβλημάτων που βίωνε. Η Στέγη Ανηλίκων υπήρξε για αρκετά χρόνια το φιλόξενο σπίτι του που του προσέφερε ασφάλεια και αγάπη.
Τον γνώρισα στα δέκα του ως συμμαθητή της κόρης μου. Ένα ξανθό, όμορφο αγόρι, πολύ ευγενικό. Η όλη του στάση και συμπεριφορά με τίποτα δεν μαρτυρούσε πως βίωνε προβλήματα. Γιατί πρέπει να ομολογήσουμε πως λίγο πολύ όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι σε κοινωνικά στερεότυπα, θεωρώντας τα παιδιά των ιδρυμάτων αλητάκια. Η Στέγη όμως είχε καταφέρει να σταθεί δίπλα του, να γίνει η οικογένειά του. Ήταν ένα παιδί γεμάτο ζωή.
Και ο Σπύρος μεγάλωνε… τελείωσε το γυμνάσιο, συνέχισε στο ΕΠΑΛ και από φέτος μαθητής της δευτέρας του 2ου ΓΕΛ Ν. Ιωνίας Μαγνησίας.
Και ξαφνικά επιλέγει να αφήσει αυτή τη ζωή σε μια χρονική περίοδο, όπου η Στέγη Ανηλίκων μετά από μια διακοπή, ξανάνοιξε για να δεχτεί και πάλι τα παιδιά της.
«Το «σπίτι» 13 παιδιών, όπου έβρισκαν τη θαλπωρή που για διάφορους λόγους δεν είχαν στις οικογένειές τους και στο οποίο είχαν τη στήριξη και την προσοχή που τους άξιζε, ανέστειλε προσωρινά τη λειτουργία του από τις αρχές Νοεμβρίου. Η αδιαφορία των υπευθύνων να φροντίσουν για την έγκαιρη κάλυψη των θέσεων προσωπικού, μεταφράστηκε σε απομάκρυνση των ανηλίκων από τη Στέγη και το προσωρινό... βόλεμά τους εδώ και εκεί. Και ενώ με γραφειοκρατική αντίληψη και με ρυθμούς μεγάλης καθυστέρησης που μόνο έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας μπορεί να δείχνει, επιστολές έφευγαν και επέστρεφαν για το πότε θα προσληφθεί το νέο προσωπικό, οι ανήλικοι της Στέγης με τη δική τους ξεχωριστή -αλλά και ίδια- ιστορία σκορπούσαν στους πέντε δρόμους» σημειώνει μεταξύ των άλλων η εφημερίδα Ταχυδρόμος στο φύλο της Πέμπτης 4-2, κάνοντας αναφορά στο τραγικό συμβάν.
Η αναστολή λειτουργίας της Στέγης οδήγησε το Σπύρο στο αδιέξοδο και στο θάνατο; Εάν ναι, τότε πρέπει η Πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης και όσοι με τις αποφάσεις τους διέκοψαν το κοινωνικό έργο της Στέγης Ανηλίκων να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα το πράξουν; Νομίζω πως όχι. Άλλωστε είναι ένα γεγονός που απασχόλησε μια τοπική κοινωνία που βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το αθηνοκεντρικό κράτος.
Εμείς όσοι συγκροτούμε τον κοινωνικό περίγυρο έχουμε ευθύνες; Πώς αντιδρούμε; Ή είμαστε απορροφημένοι στα οικονομικά αδιέξοδα και πιστοί στις αξίες του ατομικισμού και του βολέματος;
Κι όμως υπάρχει μια φωνή, πολύ διαφορετική που ίσως εμείς οι μεγάλοι να την αγνοούμε ή και να παραβλέπουμε τη δυναμική της. Είναι η φωνή που ξεπηδά μέσα από τη δικτύωση που προσφέρει η τεχνολογία. Λίγες ώρες μετά το στερνό αντίο στο Σπύρο δημιουργείται στο Face book η ανοιχτή σε όλους ομάδα GIA TON SPYRO. Όπως αναφέρει και ο δημιουργός της, Apostolis Death-Core, «αυτή η ομάδα είναι αφιερωμένη στο Σπύρο που έφυγε στα 16 του και μας άφησε…» Ο Σπύρος στη δική του σελίδα είχε 74 φίλους και τώρα οι φίλοι του μετράνε μερικές εκατοντάδες. Σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο τα μέλη της ομάδας ξεπέρασαν τους τριακόσιους. Μέσα σε λίγες μέρες τα μέλη της έγιναν 732( την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο αριθμός των μελών συνεχώς άλλαζε) και συνεχίζει να μεγαλώνει. Και μέρα με τη μέρα νέοι φίλοι-φίλες, πρόσωπα που άλλα γνώριζαν και άλλα όχι το Σπύρο, ενώνονται στο διαδίκτυο στη μνήμη του. Τα λόγια που γράφονται στον «τοίχο» της σελίδας, είναι λόγια από καρδιάς, σκέψεις και προβληματισμοί που γίνονται ράπισμα στο σύστημά μας το κοινωνικό. Ένα μικρό σταχυολόγημα αρκεί για να δείξει το μέγεθος και τη δυναμική αυτής της φωνής. Οι νέοι δεν είναι αδιάφοροι, έχουν λόγο και πρέπει επιτέλους να τους ακούσουμε.
Stathis Tezas: « Άρε Σπυράκο η ζωή σε αδίκησε, η αδιαφορία σε σκότωσε, κρίμα. Μα να ξέρεις πως θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά μας».
Vivian Lappa: «Μικρό μου μακάρι να μπορούσαμε να βοηθήσουμε πριν γίνει το κακό…ίσως εκεί πάνω να βρεις τη γαλήνη που σου αξίζει! Δεν έπρεπε όμως να το κάνεις αυτό.. λυπάμαι που κανείς μας δεν κατάλαβε τι έκρυβες μέσα στην καρδούλα σου…καλό ταξίδι ομορφιά μου…»
Sofia Tsiblouli: «Καλό ταξίδι Σπυράκο…είχα την τύχη να σε γνωρίσω από το δημοτικό…δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ…θα είσαι πάντα μέσα στις καρδιές μας…θα μας λείψεις πολύ…το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι εκεί πάνω μπορεί να είσαι πολύ καλύτερα…»
Apostolis Death-Core: «Ποτέ δεν πρόκειται να σε ξεχάσω…ποτέ δε θα ξεχάσω πως πάντα ήσουν χαμογελαστός και καλός με όλους…όμως μέσα σου έκρυβες μια βασανισμένη ψυχούλα.
»
Soko Demiri: «…έφυγε και ο Σπύρος άδικα…α ρε Σπυράκο…γιατί; Δε θα λάβουμε ποτέ απάντηση σε αυτό το γιατί…απλά θα σε θυμόμαστε γιατί πάντα είσαι μες στις καρδίες μας…»
George Kourkoutas: «Αχ κρίμα ρε παιδιά! Δεν σε ήξερα φίλε, αλλά συγκινούμαι με αυτά που σου γράφουν οι φίλοι σου. Και σε αγαπάνε πραγματικά και αυτό είναι πολύ όμορφο. Θα σε θυμάμαι για πάντα. Καλό σου ταξίδι…»
Μπορεί η ζωή να ξαναγύρισε στην καθημερινότητά της και για τους μαθητές στη ρουτίνα σπίτι-σχολείο-φροντιστήριο, όμως η απουσία του Σπύρου θα ναι μια διαρκής παρουσία μέσα από τη φωνή των φίλων του. Ας αφουγκραστούμε αυτή τη φωνή…

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ (ΚΠΕ)


ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΙΦΟΡΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
H Εκπαίδευση πρέπει να ανατροφοδοτείται και να είναι ευέλικτη, ώστε να ανταποκρίνεται στις στρατηγικές της Αειφόρου Ανάπτυξης.

Επομένως η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, η Αγωγή Υγείας και τα Πολιτιστικά Προγράμματα, ως ένα κομμάτι της Εκπαίδευσης δε θα πρέπει να μείνουν περιχαρακωμένα σε πρακτικές του παρελθόντος. Δεν μπορούν να αποτελούν «προνόμιο» ενός μέρους του μαθητικού πληθυσμού και να στηρίζονται στο μεράκι και την ευαισθησία του εκπαιδευτικού.
Για ένα αειφορικό σχολείο ελκυστικό στους μαθητές του, απαιτείται δραστική μείωση μαθημάτων και ύλης. Ένας μικρός, κύριος κορμός μαθημάτων και μαθήματα επιλογής πρέπει να χαρακτηρίζουν το νέο σχολείο. Πρέπει όμως να υπάρχουν και οι ανάλογες υποστηρικτικές δομές, διοικητικές και παιδαγωγικές.
Τα Κ.Π.Ε. μπορούν να διαδραματίσουν καθοριστικό επικουρικό έργο στην εύρυθμη λειτουργία του Αειφορικού Σχολείου.
ΤΑ ΚΠΕ ΣΤΗΝ ΕΑΑ
 Λειτουργούν ως περιφερειακές-τοπικές επιμορφωτικές μονάδες.
 Συντονίζουν Τοπικά Δίκτυα Σχολείων.
 Δέχονται στο μεγαλύτερό τους ποσοστό σχολεία του Νομού, όπου και βρίσκεται η έδρα τους.
 Υλοποιούν για τους μαθητές της Στ΄ τάξης του Δημοτικού και της Γ΄ του Γυμνασίου προγράμματα μίας εβδομάδας, τα οποία σχετίζονται με τη διδακτέα ύλη.
 Προωθούν την έρευνα στην ΕΑΑ
 Σχεδιάζουν και υλοποιούν προγράμματα που βασίζονται στη θεματολογία της ΕΑΑ
 Συνεχίζουν το σχεδιασμό και την παραγωγή εκπαιδευτικού υλικού

ΤΑ Κ.Π.Ε. ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΕΙΦΟΡΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ:

 Η ίδρυση και η λειτουργία Κ.Π.Ε. ανά νομό με βάση το εκπαιδευτικό και μαθητικό δυναμικό της περιοχής.
 Να διαθέτουν τις υποδομές για τη φιλοξενία των μαθητών.
 Αξιολόγηση του έργου τους.
 Κίνητρα στους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν σε αυτά.
Χρειάζονται ρήξεις και τολμηρές αποφάσεις στο χώρο της παιδείας, εάν οραματιζόμαστε και θέλουμε ένα Σχολείο που δε στραγγαλίζει τη νιότη και τα οράματά της.
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μέρος εισήγησης στο 4ο Πανελλήνιο Συμπόσιο «Το αειφόρο σχολείο του παρόντος και του μέλλοντος», που οργανώνει η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, στην Αθήνα, 22-24/1/2010