Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Μέρες γιορτινές στη Μακρινίτσα…στα χρόνια του παππού & της γιαγιάς


Εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Λαογραφικού Μουσείου της Μακρινίτσας
Το πρόγραμμα «Μέρες γιορτινές στη Μακρινίτσα, στα χρόνια του παππού και της γιαγιάς», που σχεδιάστηκε από τον υποφαινόμενο, θέλει να μεταφέρει τους επισκέπτες του Μουσείου στο γιορτινό κλίμα του δωδεκαήμερου, να γνωρίσουν τα τοπικά έθιμα και να ξεναγηθούν στους χώρους του Μουσείου ανακαλύπτοντας χρηστικά αντικείμενα που διεγείρουν με τη θέα τους την αισθητική ευχαρίστηση. Επίσης να αντιληφθούν πως η λαϊκή τέχνη είναι μια σύνθετη και πολλαπλή συνήθως, οργανικά αξεδιάλυτη ενότητα του εργαλείου και του προϊόντος του, του οργάνου και της ενέργειας του-της αιτίας, πιο πέρα, και του αποτελέσματός της.
Παρουσίαση – στάδια προγράμματος
• Υποδοχή επισκεπτών στο κατώι του αρχοντικού Τοπάλη-Μουσείο
• Αφήγηση ιστορίας που στηρίζεται στη μελέτη της Αποστολίας Νάνου-Σκοτεινιώτη
• Συζήτηση και σύγκριση με το σήμερα
• Ξενάγηση στο χώρο-δραστηριότητες
Σας περιμένουμε την Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 11 το πρωί στο χώρο του Μουσείου.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Τα σχολεία σε κατάληψη…πού πάμε, τι οραματιζόμαστε;


Ήρθε και πάλι η ώρα των καταλήψεων των σχολείων, ο χρόνος να βγούνε οι μαθητές στο δρόμο.
Ως κοινωνία, ως πολίτες, ως γονείς και ως εκπαιδευτικοί πώς αντιδρούμε; Πώς αντιδρά το Υπουργείο Παιδείας και πώς οι πολιτικοί μας; Μήπως όλοι περιμένουμε και πάλι να ξεθυμάνει η ορμητικότητα των εφήβων και ως απαθείς θεατές του ίδιου έργου εδώ και πολλά χρόνια αφήνουμε τα πράγματα να μείνουν ως έχουν; Ή μήπως υψώνουμε κορώνες αγωνιστικότητας χωρίς ουσία έργων και πράξεων;
Πίσω από τα αιτήματα των μαθητών/τριών, που τις περισσότερες φορές είναι προφάσεις, για το κλείσιμο του σχολείου, αναδεικνύονται τα σοβαρά και πολυσύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος της παιδείας. Το σχολείο δεν είναι ελκυστικό και η παραπαιδεία εξουθενώνει σωματικά και ψυχικά τους μαθητές.
Από την εποχή που το σχολείο συγκροτήθηκε σε διακριτό θεσμό με σημαντικό ρόλο στην κοινωνία τέθηκαν σημαντικά ερωτήματα για το σκοπό και τη λειτουργία του. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν είναι εύκολες και μονοσήμαντες αλλά εξαρτώνται από κοινωνικές και επιστημολογικές μεταβολές.
Ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο και ποιος ο χώρος προέλευσης της σχολικής γνώσης;
Πώς πρέπει να οργανώνεται η σχολική γνώση στο αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα;
Πώς και μέσα από ποιες διδακτικές διαδικασίες μπορεί η σχολική γνώση να καθίσταται αξιοποιήσιμο κτήμα όλων των μαθητών;
Είναι διαχρονικά ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολούν.
Οι μαθητές καθημερινά έχουν την υποχρέωση να διαχειριστούν ένα μεγάλο αριθμό μαθημάτων και μία διδακτέα ύλη που τις περισσότερες φορές απέχει από τις εμπειρίες τους και τις καταστάσεις της καθημερινής ζωής. Μέχρι τώρα η κυρίαρχη σχολική κουλτούρα θεωρεί πως το σχολείο πρέπει να παρέχει γνώση, όσο το δυνατόν επιστημονική. Τα βιώματα και οι εμπειρίες των μαθητών δε θεωρούνται άξια προσοχής και επομένως εξοστρακίζονται από τη διδακτική διαδικασία. Η οργάνωση της διδακτέας ύλης γίνεται σε διακριτά διδακτικά αντικείμενα-μαθήματα. Οι πολυκερματισμένες σχολικές γνώσεις μοιάζουν με κομμάτια ενός πάζλ, όπου καλούνται οι μαθητές να συναρμολογήσουν στα τυφλά χωρίς να έχουν την εικόνα που καλούνται να συνθέσουν.
Το δημόσιο σχολείο συνεχώς απαξιώνεται και ο κατήφορος αυτός γυρισμό δεν έχει, αν δεν έρθουν τα πάνω κάτω. Το ζητούμενο στην εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι ο τρόπος εισαγωγής στα ΑΕΙ αλλά επιτέλους τι μοντέλο εκπαίδευσης θέλουμε.
Η Εκπαίδευση πρέπει να ανατροφοδοτείται και να είναι ευέλικτη, ώστε να ανταποκρίνεται στις στρατηγικές της Αειφόρου Ανάπτυξης. Δεν μπορούμε να διεκδικούμε το αύριο με «συνταγές» του χθες. Το σχολείο δεν μπορεί να πορεύεται με γνωστικά μοντέλα που η Διδακτική και Παιδαγωγική Επιστήμη έχουν απορρίψει. Οραματιζόμαστε και θέλουμε μία εκπαίδευση που έχει ως κέντρο της το μαθητή/τρια και χαρακτηρίζεται από αξίες και στάσεις που οδηγούν σε ένα βιώσιμο παρόν κι αειφόρο μέλλον. Ένα σχολείο που αναδεικνύει τις ικανότητες των μαθητών και σέβεται τις ιδιαιτερότητές τους. Ένα σχολείο όπου θα υπάρχει εμπλοκή των μαθητών/τριών στις διαδικασίες παραγωγής της γνώσης και θα δημιουργούνται πλαίσια που στηρίζουν τη διαμαθητική αλληλεπικοινωνία και τη συλλογική δράση.
Ένας μικρός, κύριος κορμός μαθημάτων και μαθήματα επιλογής πρέπει να χαρακτηρίζουν το νέο σχολείο. Το σχολείο πρέπει να είναι μαθητοκεντρικό και όχι χώρος απασχόλησης πτυχιούχων ΑΕΙ.
Όσον αφορά τις κτηριακές υποδομές πολλά τα σχολεία της Δευτεροβάθμιας που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Η συντήρησή τους αποσπασματική και παρεμβάσεις χωρίς σχεδιασμό, που να ανταποκρίνονται στις παιδευτικές ανάγκες του σήμερα. Η κοινωνία έχει σχηματίσει την στερεότυπη εικόνα πως τα διδακτήρια είναι βρώμικα, με τοίχους γεμάτα συνθήματα, τάξεις χωρίς αισθητική, σχολεία φυλακές. Φυσικά δεν είναι αυτή η εικόνα όλων των διδακτηρίων. Υπάρχουν σχολεία όπως το 1ο Γυμνάσιο Βόλου, το 2ο Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας (σχολεία που έχω επισκεφτεί) που σαν διαβείς το κατώφλι τους βλέπεις ένα περιβάλλον άξιο προσοχής και σχολιασμού. Σχολικά περιβάλλοντα που αγαπούν και σέβονται οι μαθητές.
Τον τελευταίο καιρό λόγω της ενασχόλησής μου, ως προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Γενικού Λυκείου Ν. Ιωνίας, βρέθηκα πιο κοντά στα προβλήματα που βιώνουν καθηγητές και μαθητές. Το 2ο ΓΕΛ Ν. Ιωνίας μαζί με το 2ο ΕΠΑΛ, το Σχολείο Ειδικής Αγωγής και το ΣΕΚ στεγάζονται στο πρώην Πολυκλαδικό. Ένα συγκρότημα που στο παρελθόν είχε 1200 μαθητές. Ένα τεράστιο συγκρότημα με χίλια δυο προβλήματα. Προσπάθειες γίνονται, ίσως όμως αποσπασματικές και με το βλέμμα στο παρελθόν και όχι στις ανάγκες του σήμερα και του αύριο.
Οι μαθητές συνεχίσουν μία κατάληψη που ξεκίνησαν εδώ και μια βδομάδα. Και εμείς περιμένουμε να ξεθυμάνει το «κακό»…
Ως γονείς είμαστε απόντες μιας και επενδύουμε την επιτυχία των παιδιών μας στα φροντιστήρια. Ίσως να λέμε δεν πειράζει, ας υπάρχει η κατάληψη, το παιδί μας θα έχει περισσότερο χρόνο για τον ιδιώτη καθηγητή. Και πορευόμαστε με γνώμονα, πως καταξιωνόμαστε ως γονείς, σαν πετύχουμε την πρόσβαση του δικού μας παιδιού στο Πανεπιστήμιο.
Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως ήρθε η ώρα των γενναίων αποφάσεων και των ρήξεων στο χώρο της Παιδείας. Ως γονείς και κηδεμόνες έχουμε χρέος να στηρίζουμε το παιδαγωγικό έργο των καθηγητών και να αναδεικνύουμε μέσα από το Σύλλογο εκείνα τα προβλήματα που οφείλει η πολιτεία (Δήμος, Νομαρχία, Υπουργείο Παιδείας) να επιλύσει.
Οι αποφάσεις πρέπει να είναι συλλογικές που οδηγούν στη λύση προβλημάτων και βάζουν τις βάσεις για ένα αειφορικό σχολείο ελκυστικό σε μαθητές και καθηγητές, ανοιχτό στην κοινωνία.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο του Βόλου (Θεσσαλία, Νέο Τύπο & Ταχυδρόμο)