Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Τζορτζ Μπους και Σαντάμ Χουσεΐν βίοι παράλληλoι



Σε λίγες μέρες οι προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α. θα φέρουν το νέο κάτοικο του Λευκού Οίκου. Ο Τζορτζ Μπους περνά στην ιστορία της Αμερικής, μα και στην παγκόσμια ιστορία, ως ο ηγέτης, που στο όραμα της πάταξης της τρομοκρατίας, προκάλεσε τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω και ας κάνουμε μία ενδεικτική σύντομη αναφορά σε Μ.Μ.Ε. που αναφέρθηκαν στον πόλεμο του Ιράκ.
«Μπους: αναπόφευκτος ο πόλεμος με το Ιράκ: O Αμερικανός πρόεδρος, Τζωρτζ Μπους, δήλωσε ότι ο πόλεμος εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν ίσως τώρα να είναι "αναπόφευκτος," προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι το ιρακινό καθεστώς δεν αναπτύσσει όπλα μαζικής καταστροφής τα οποία θα μπορούσαν να απειλήσουν την ύπαρξη ολόκληρων πληθυσμών.
Στο εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό μήνυμα του, ο κ. Μπους προσπάθησε να πείσει τους αμερικανούς πολίτες ότι ο κίνδυνος είναι ορατός και ότι, εκτός από την επίθεση, δεν έχουν απομείνει άλλες επιλογές.»
Κυριακή 06 Οκτωβρίου 2002 - 13:25 ('Ώρα Λονδίνου) BBCGREEK.com greek@bbc.co.uk
«Ο πρόεδρος Μπούς υπεραμύνεται του πολέμου κατά της τρομοκρατίας: Ο πρόεδρος Μπούς υπεραμύνθηκε έντονα του οράματός του για την πάταξη της τρομοκρατίας, ενώ η δυσαρέσκεια του αμερικανικού λαού με τον πόλεμο στο Ιράκ αυξάνεται. Συγκρίνοντας τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με τον πόλεμο κατά του κομμουνισμού τον 20ό αιώνα, ο κ. Μπούς ορκίστηκε ότι η χώρα «δεν θα υποχωρήσει, δεν θα ενδώσει και δεν θα δεχθεί τίποτε λιγότερο από ολοκληρωτική νίκη».
Ο κ. Μπούς έκανε τα σχόλια αυτά μιλώντας σε στρατιωτική βάση στο Ουίλκς-Μπάρ της Πενσυλβανίας, καταχειροκροτούμενος από το ακροατήριο. Η αντίδραση του ακροατηρίου, όμως, έρχεται σε αντίθεση με πρόσφατες σφυγμομετρήσεις, που δείχνουν ότι περίπου τα δύο τρίτα των Αμερικανών δεν εγκρίνουν την ηγεσία του. Πολιτικοί αντίπαλοί του, αλλά και μέλη του ρεπουμπλικανικού κόμματος, εξέφρασαν πρόσφατα αμφιβολίες και σκεπτικισμό αναφορικά με την πολιτική του κ. Μπούς στο Ιράκ. Ο πρόεδρος Μπούς είπε επίσης ότι οι «αβάσιμες καταγγελίες» των εν λόγω πολιτικών, υπονομεύουν τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και ενθαρρύνουν τους εχθρούς των ΗΠΑ"

11-11-2005 newsVOΛcom Φωνή της Αμερικής ▪ Greek
«Ο Τζορτζ Μπους προσπαθεί απεγνωσμένα να ξαναπάρει την κατάσταση στα χέρια του τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυξάνεται η δυσαρέσκεια των Αμερικανών για το Ιράκ και οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες τραβούν όλο και περισσότερο την προσοχή των μέσων ενημέρωσης.»
Το ΒΗΜΑ, 28/08/2005 , Σελ.: A26
Βλέπουμε πως οι δηλώσεις του Μπους για τον πόλεμο στο Ιράκ επικεντρώνονται στο όραμα για την πάταξη της τρομοκρατίας. Εκ του αποτελέσματος, όπως όλοι γνωρίζουμε, όπλα μαζικής κατά στροφής που θα απειλούσαν την παγκόσμια κοινότητα δε βρέθηκαν στο Ιράκ. Ο Μπους στη συνείδηση όλων μας υπήρξε ένας ψεύτης. Η πολιτική του ποτέ δεν έπεισε πως υποστηρίζει τα δίκαια των λαών, τη δημοκρατία και την πάταξη της τρομοκρατίας. Σκοπός του ήταν ο έλεγχος των πετρελαίων του Ιράκ. Η όλη του πολιτική εξυπηρέτησε τα οικονομικά συμφέροντα αυτών που τον στήριξαν και όχι φυσικά του αμερικανικού λαού που είδε παιδιά του να σκοτώνονται στα πεδία των μαχών ή να επιστέφουν τραυματίες.
Ο άλλος πρωταγωνιστής του πολέμου του Ιράκ, ο Σαντάμ Χουσεΐν, υπήρξε μια προσωπικότητα που για άλλους ήταν ένας στυγνός δικτάτορας και για άλλους ένας ηγέτης που αντιμαχόταν τον αμερικανικό επεκτατισμό.
«Ο Σαντάμ Χουσεΐν άσκησε την εξουσία με σιδηρά πυγμή και επέβαλε την κυριαρχία του στηριζόμενος στον τρόμο και τις δολοφονίες των αντιφρονούντων, ενώ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ακόμη και χημικά όπλα εναντίον των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ.
Με στόχο να μην επιτρέψει στο Ιράν να αποτελέσει μελλοντικό κίνδυνο, έστειλε το στρατό του σε μια πολεμική περιπέτεια το 1980, που διήρκεσε οκτώ χρόνια.
Ο Σαντάμ είχε τότε την παρασκηνιακή υποστήριξη των ΗΠΑ, που είχαν επιλέξει να αγνοήσουν καταγγελίες για θηριωδίες, όπως την εκτέλεση 148 Σιιτών στην Ντουτζάιλ -ως αντίποινα για την απόπειρα δολοφονίας του τον Ιούλιο του 1982-, ενέργεια για την οποία τελικά καταδικάσθηκε εις θάνατον, ή την εξόντωση 5.000 Κούρδων χωρικών στην Χαλάμπτζα το Μάρτιο του 1988.»
Newsroom ΔΟΛ
«Σε επίπεδο περιφερειακό, η πολιτική του Σαντάμ είναι επιθετική. Το 1972 κρατικοποιεί τα πετρέλαια του Ιράκ. Το 1980, ένα μόλις χρόνο μετά την ισλαμική επανάσταση, επιτίθεται κατά των πετρελαιοπαραγωγών περιοχών του Ιράν, ξεκινώντας έναν οκταετή, πολυέξοδο και άγριο πόλεμο. (…) Το Ιράκ ζει υπό το βάρος των κυρώσεων και ο Σαντάμ δείχνει το πιο άγριο πρόσωπο της εξουσίας σε όσες εκ των μειονοτικών θρησκευτικών κι εθνικών ομάδων προσπαθούν να κερδίσουν περισσότερες ελευθερίες. Από την άλλη, σε διεθνές επίπεδο, πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν πως, παρά τα εγκλήματά του, ο ιρακινός ηγέτης αποτελεί έναν από τους ελάχιστους που αντιμάχονται την αμερικάνικη κυριαρχία και υπερασπίζονται την εθνική τους ανεξαρτησία.»
ΣΚΑΪ gr
Μέσα και από τις αναφορές του τύπου βλέπουμε πως ο Σαντάμ Χουσεΐν υπήρξε ένας δικτάτορας που τον πρώτο καιρό είχε τη στήριξη των Η.Π.Α. Ένας ηγέτης αδίστακτος , αιμοδιψής, σαν αυτοκράτορας των ρωμαϊκών χρόνων.
Μπους και Χουσεΐν είχαν βίους παράλληλους με διαφορετικό τέλος. Οι δυο «ηγέτες» έγιναν οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος, της πολιτικής που έφερε το θάνατο αθώων και την πολιτιστική και οικολογική καταστροφή μιας περιοχής του πλανήτη μας.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Ιδιωτική τηλεόραση


Οι άδειες για τη λειτουργία τηλεοπτικών σταθμών σύμφωνα με τη νομοθεσία χορηγούνται για την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και η χρήση τους συνιστά δημόσια λειτουργία. Οι σταθμοί είναι υποχρεωμένοι να μεριμνούν για την ποιότητα του προγράμματος, την αντικειμενική ενημέρωση, τη διασφάλιση της πολυφωνίας, καθώς και την προαγωγή του πολιτισμού με τη μετάδοση εκπομπών λόγου και τέχνης. Οι εκπομπές που μεταδίδουν πρέπει να σέβονται την προσωπικότητα, την τιμή, την υπόληψη, τον ιδιωτικό και οικογενειακό βίο, την επαγγελματική, κοινωνική, επιστημονική, καλλιτεχνική, πολιτική ή άλλη συναφή δραστηριότητα κάθε προσώπου, η εικόνα του οποίου εμφανίζεται στην οθόνη…
Τηρούνται όμως οι παραπάνω δεσμεύσεις από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια; Η αίσθηση πιστεύω των περισσοτέρων τηλεθεατών είναι πως όχι. Και τούτο αποδεικνύεται:
1) από μία σειρά εκπομπών που λειτουργούν ως η «κλειδαρότρυπα» στην ατομική-προσωπική ζωή του άλλου. Τα προσωπικά δεδομένα σερβίρονται για χάρη της τηλεθέασης. Τα τυχόν οικονομικά bonus οδηγούν αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας να παρουσιάζουν τα εσώψυχά τους. Η τηλεόραση λειτουργεί σαν «ψυχολόγος» που δε σέβεται το απόρρητο του «ασθενούς», π.χ. η εκπομπή «Αξίζει να το δεις» με την Τατιάνα Στεφανίδου στον Antenna ή όπως το νέο παιχνίδι του Mega «Αλήθεια ή ψέμα». Άτομα με ψυχολογικά προβλήματα ή ιδιαίτερες δεξιότητες γίνονται πρωταγωνιστές που περιγελούνται από τους υπεύθυνους της εκπομπής, όπως συμβαίνει στη σειρά του Alter «Παρατράγουδα» με την Ανίτα Πάνια.
2) Οι κουτσομπολίστικες εκπομπές καταλαμβάνουν ένα σημαντικό τηλεοπτικό χρόνο χωρίς να προσφέρουν τίποτα το ιδιαίτερο. Οι μετριότητες προβάλλονται ως παραδείγματα προς μίμηση.
3) Οι ενημερωτικές εκπομπές κατευθύνονται από την άποψη και τη θέση των δημοσιογράφων. Δυστυχώς ζούμε σε μία εποχή που οι δημοσιογράφοι στηρίζονται στις δικές τους απόλυτες σκέψεις και απόψεις και όχι στην έρευνα και στην πολυφωνία.
4) Προβολή των αρνητικών και μόνο φαινομένων, χωρίς ουσιαστική ανάλυση των γεγονότων. Η εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στο Alter « Η ζούγκλα» αναδεικνύει ένα δημοσιογράφο δικαστή.
5) Η υποκουλτούρα καθώς και υπολανθάνουσες ρατσιστικές απόψεις σερβίρονται από τα τηλεοπτικά προϊόντα της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Παρότι ο έλεγχος των ιδιωτικών καναλιών ανήκει στην κρατική εξουσία (Υπουργοί Μεταφορών και Επικοινωνιών και Τύπου και Μ.Μ.Ε. ) καθώς και στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, δεν βλέπουμε να υπάρχει εφαρμογή των αυτονόητων, όπως αυτά ορίζονται από τη νομοθεσία.
Για να μη θεωρηθεί πως υπάρχει μια ισοπεδωτική κριτική για την ιδιωτική τηλεόραση, υπάρχουν και εκπομπές που προάγουν τον πολιτισμό, την πολυπολιτισμικότητα, την πολυφωνία, μόνο που λειτουργούν σαν οάσεις σε ένα άνυδρο πνευματικά πεδίο.
Όσον αφορά την αναπαράσταση του Ένθους μέσα από την ιδιωτική τηλεόραση, θεωρώ πως τα κανάλια περισσότερο της τοπικής εμβέλειας αναπαράγουν κοινωνικά στερεότυπα, όπου Έλληνας διαφέρει από τον Άλλο, ιδιαίτερα τον οικονομικό μετανάστη. Έχουμε μία εξελεκτική θεώρηση των πραγμάτων.
Δεν αρκεί οι πολίτες να μάθουν να χειρίζονται το τηλεκοντρόλ και να κάνουν τις σωστές επιλογές, χρειάζονται και οι κοινωνικές δομές που περιφρουρούν το δημόσιο συμφέρον.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Η πραγματικότητα στα Μ.Μ.Ε.




«Άγρια παιδιά» μέσα από την οπτική της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας
Μια νέα σειρά ξεκίνησε στο Mega με τον τίτλο « Άγρια παιδιά».
«Ποια είναι τα άγρια παιδιά της πόλης; Νέα αγόρια με σκισμένα τζιν και κουκούλες. Ο Πέτρος, ο Νίκος και ο Σπάικ, είναι εδώ για να μας πουν τις ιστορίες τους. Στα 22 του ο Πέτρος ανακαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος. Ο υπερκινητικός Νίκος μονίμως τσακίζεται πάνω σε κάποια φιγούρα, αλλά πάντα βλέπει την αστεία πλευρά της ζωής. Οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του εγκεφαλικού Σπάικ, κάνουν τους άλλους να του ρίχνουν λοξές ματιές, παρόλο που συχνά πέφτει μέσα. Την παρέα συμπληρώνει ο Χρήστος, ο απόλυτος computer wizard, που βρέθηκε στα 22 του καθηλωμένος σε καροτσάκι. Η παρέα γυρίζει την πόλη, θα συναντήσει ανθρώπους περίεργους, με ιστορίες παράξενες αλλά και κωμικές, θα ζήσει τον έρωτα... Πάντα με το δικό της τρόπο.»
Το σενάριο είναι του Παναγιώτη Ιωσηφέλη, η σκηνοθεσία έγινε από το Χρήστο Νικολέρη και πρωταγωνιστούν οι : Νικόλας Αγγελής, Αντίνοος Αλμπάνης, Μιχάλης Οικονόμου και Σταύρος Σβήγκος.
Η σειρά αναπαριστά γεγονότα που συμβαίνουν στην Αθήνα. Με βάση τις θεωρίες της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας περί αναπαράστασης, θα λέγαμε πως η Αντανακλαστική θεωρία, δηλαδή ότι υπάρχει έξω (στο κόσμο) παρουσιάζεται και ως προϊόν των Μ.Μ.Ε. βρίσκει την εφαρμογή της σε αυτή τη σειρά.
Μια βαθύτερη έρευνα που οδηγεί στο ποιος είναι ο σεναριογράφος της σειράς, μας οδηγεί πως η πραγματικότητα φιλτράρεται μέσα από το δημιουργό. Επομένως και η Εμπρόθετη θεωρία της αναπαράστασης εφαρμόζεται στην τηλεοπτική σειρά που εξετάζουμε. Το παρακάτω σχόλιο που ακολουθεί πιστεύω έρχεται να επιβεβαιώσει πως οι δύο θεωρίες αλληλο- εμπλέκονται.
«Τα Άγρια Παιδιά δεν είναι ένα σενάριο που γράφτηκε στο πόδι. Είναι μια ολόκληρη ιστορία. Και όχι μόνο στο μυαλό του Παναγιώτη Ιωσηφέλη. Είναι μια ιστορία που γράφεται καθημερινά στο δρόμο και που ποτέ δεν πέρασε στην τηλεόραση. Είναι μια ιστορία που ξεκίνησε χρόνια πριν, όταν ο Καθηγητής Σεναρίου του Τμήματος Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. πήγε σε κάποιο νοσοκομείο να βγάλει το γύψο του και παρακολούθησε εκεί τις συνομιλίες 4 νεαρών που είχαν σπάσει χέρια πόδια σε κάποιον καυγά. Αργότερα, και 3 χρόνια πριν, τα "Άγρια Παιδιά" έγιναν μόνιμη στήλη στο περιοδικό Παράλλαξη από τον ίδιο τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη.» (YouTube):
Οι λέξεις κλειδιά της σειράς και με βάση τα διαφημιστικά τρέιλερ είναι όνειρα, πόνος, ανθρωπιά, φιλία, έρωτας, εμπιστοσύνη. Οι πρωταγωνιστές ζουν στη ζούγκλα της Αθήνας με σκοπό όχι να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά να τον κάνουν καλύτερο. Σε καιρούς αφιλίας η ανθρωπιά και η εμπιστοσύνη έρχονται ως το ζητούμενο στις ανθρώπινες σχέσεις και η σειρά ίσως καταφέρει να μας κερδίσει με αυτό που αναζητούμε στην καθημερινότητά μας.
Η σειρά μπορεί να ιδωθεί μέσα από την Κειμενική Ανάλυση, όπου ο τηλεθεατής βλέπει και «διαβάζει» γεγονότα καθημερινά, πράξεις και συμπεριφορές των διπλανών του, αλλά και του ίδιου.
Προχωρώντας σε μία Συγκριτική Ανάλυση, θεωρώ πως τα μηνύματα είναι διαφορετικά για τον κάθε τηλεθεατή και έχουν να κάνουν με την ηλικία, το φύλο, το μορφωτικό επίπεδο, τον τόπο διαμονής. Οι έφηβοι για παράδειγμα ίσως να θέλουν να ταυτιστούν με τους πρωταγωνιστές που ρισκάρουν και που εναντιώνονται στα πρέπει, μιας και οι ίδιοι είναι σε μια φάση, της δικής τους επανάστασης.
Για τους ενήλικες ίσως να επιβεβαιώνει το κοινωνικό στερεότυπο πως μεταξύ των γενεών υπάρχει χάσμα.
Θεωρώ πως είναι μία σειρά που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον για μελέτη σε όσους ασχολούνται με την Κοινωνική Ανθρωπολογία.

Πηγές:
http://www.megatv.com/articles.asp?catid=14159&subid=2&tag=10706&pubid=51669http://my-greece.blogspot.com/2008/09/blog-post.html9

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Η δύναμη της φωτογραφίας


Κλικ και ο φωτογραφικός φακός κρατά στο χρόνο τη φευγαλέα εικόνα των προσώπων σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Οι φωτογραφίες προσώπων είναι μια αποτύπωση σε χαρτί, κείμενο προς ανάγνωση. Διαβάζεται πάντα με βιολογικούς όρους, λευκά ή μελαμψά πρόσωπα, νέοι ή γέροι, άντρες ή γυναίκες; Μήπως με χρονολογικές κατατάξεις; Ή μήπως οι φωτογραφίες γίνονται το μέσο ανάγνωσης πολιτισμών και κουλτούρας;
Στη συνέχεια ακολουθεί ένα κείμενο-περιγραφή- των εμπειριών της ανθρωπολόγου Margaret Mead.
Reaching Out
As a woman, Margaret Mead had an advantage over male anthropologists in gaining access to women and children. In Bali, however, she found that her customary manner of dealing with children did not work. Mead wrote in Balinese Character: "Mothers whose babies I had medicated, although they returned for more medicine, remained so unwon that the babies screamed in terror in their arms whenever they saw me." Mead attributed this to a prevailing emotional tone of fear in the culture, which babies experienced through their mothers. Mead found that when she expressed herself in an exaggerated, theatrical way, the mothers and children relaxed.

Στο κείμενο της η ανθρωπολόγος επισημαίνει, ότι ως γυναίκα ανθρωπολόγος σε σχέση με τους συναδέλφους της άντρες έχει μια ευκολία στην επαφή της με τις γυναίκες και τα παιδιά. Όμως στο Μπαλί αναφέρει τις δυσκολίες που έχει στην συνάντηση της αυτή, ιδίως με παιδιά. Εξηγεί πως αυτό είναι αποτέλεσμα της κουλτούρας που βιώνουν μέσα από τις μητέρες τους. Όταν η συμπεριφορά της, έκφραση συναισθημάτων, γίνεται με θεατρικό τρόπο τότε τα πρόσωπα (μητέρες και παιδιά) χαλαρώνουν. Η εικόνα έρχεται να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά της. Όπως βλέπουμε στην εικόνα το παιδί δεν κοιτά την ανθρωπολόγο, το πρόσωπό του δίχνει μια δυσφορία.
Η φωτογραφία στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί επικουρικά στο κείμενο, το επιβεβαιώνει. Αν υπήρχε η φωτογραφία χωρίς το κείμενο οι αναγνώσεις της θα ήταν πολλές και σύμφωνες με την οπτική προσέγγιση του κάθε θεατή-αναγνώστη, δηλαδή με βάση τα βιώματα, τις σκέψεις και τα κοινωνικά στερεότυπα του. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε πως το μικρό παιδί αντιδρά έτσι γιατί είναι άρρωστο.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η φωτογραφία λειτουργεί ως ένα κείμενο με πολλαπλές αναγνώσεις, όταν όμως συνοδεύει ή εντάσσεται μέσα σε γραπτό κείμενο, η ανάγνωσή της εξαρτάται και καθορίζεται από το γραπτό λόγο.

Λαϊκή κουλτούρα και ΜΜΕ

Λαϊκή κουλτούρα και Μ.Μ.Ε.
Τσιμπλούλης Γεράσιμος
Η τηλεόραση είναι το μέσο εκείνο της ενημέρωσης που έφερε αλλαγές σε πολιτικό, σε κοινωνικό και σε πολιτιστικό επίπεδο.
Σε κοινωνικό επίπεδο έκλεψε τον ελεύθερο χρόνο μικρών και μεγάλων, παραβιάζει το οικογενειακό άσυλο, απευθύνεται αδιακρίτως σε μικρούς και μεγάλους, σε άντρες και γυναίκες, άνεργους νέους και γέρους απόμαχους της ζωής, παρουσιάζοντας «πολιτιστικά» προϊόντα ευρύτερης κατανάλωσης και εύπεπτης κατανόησης, έτσι ώστε, όπως ελέχθη χαρακτηριστικά, «τα παιδιά να ενηλικιώνονται πρόωρα και οι ηλικιωμένοι να γίνονται παλίμπαιδες».
Ιδίως τα ιδιωτικά ΜΜΕ, που χρηματοδοτούνται από μεγάλες επιχειρήσεις, επιδιώκουν τη διατήρηση του κρατούντος πολιτικού και οικονομικού συστήματος από το οποίο εξαρτώνται, εξωραΐζοντας τις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες και αποφεύγοντας να δημοσιοποιούν απόψεις ανατρεπτικές ή μεταρρυθμιστικές του κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου. Επομένως περιορίζουν ή και εκμηδενίζουν την ενσυνείδητη ανάπτυξη κριτικής σκέψης των θεατών.
Ένα εύλογο ερώτημα που γεννάται είναι τα ΜΜΕ αναπαριστούν τη λαϊκή κουλτούρα ή παράγουν μαζική κουλτούρα;
Η λαϊκή κουλτούρα αναπτύσσεται “από κάτω” δηλαδή από τον ίδιο το λαό και που χαρακτηρίζεται ως ισχυρή, αυτοδύναμη και αυτοδημιούργητη που τιμά τις αξίες. Η λαϊκή κουλτούρα η οποία εκφράζει τις πλατιές μάζες βρίκεται απέναντι από την αριστοκρατική κουλτούρα (high cuiture) η οποία εκφράζει την υψηλή επώνυμη τέχνη, τα κλασικά έργα. Στο δίπολο λαϊκή κουλτούρα-αριστοκρατική κουλτούρα, η λαϊκή τις περισσότερες φορές είχε αρνητικό πρόσημο. Από την εποχή που υπάρχει μια στροφή προς το λαϊκό που συνδέεται με το αυθεντικό, δημιουργείται ένα νέο δίπολο.
Στις μέρες μας διαμορφώνεται ένας άλλος τύπος κουλτούρας, η κουλτούρα της μάζας , που αναπτύσσεται “από πάνω”, είναι αδύναμη, κακόγουστη και παράγεται με εμπορευματικό τρόπο για παθητική κατανάλωση, σύμφωνα με την αντίληψη και τη θέση αυτών που τοποθετούνται στο δίπολο λαϊκό-μαζικό.
Με αφορμή το 1ο επεισόδιο της σειράς του MEGA «Άγρια παιδιά» θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση αν έχουμε αναπαράσταση της λαϊκής κουλτούρας ή είναι μια ακόμα παραγωγή της μαζικής κουλτούρας, ένα τηλεοπτικό προϊόν - ευκολομάσητη τροφή.
Η σειρά εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον οικείο ως οπτικό ερέθισμα, μιας και είναι το σύγχρονο άστυ. Τα πρόσωπα κοινά της διπλανής πόρτας. Πρωταγωνιστές νέοι σαν τα δικά μας παιδιά, σαν αυτούς που συναντάμε στις αίθουσες του Πανεπιστημίου. Το ντύσιμο τους αυτό της δικής μας καθημερινότητας. Η γλώσσα απλή καθημερινή, επικοινωνιακή, χωρίς στόμφο και λογοτεχνικούς βερμπαλισμούς. Η θεματολογία του 1ου επεισοδίου επικεντρώθηκε στο θέμα της υιοθεσίας, το πώς δηλαδή αντιδρά ένας νέος όταν στα 22 του μαθαίνει πως είναι υιοθετημένο παιδί. Η αναστάτωση, η φυγή από το σπίτι φαίνεται σαν απόρροια του ψέματος των θετών γονιών που απέκρυψαν την αλήθεια. Μια βαθύτερη όμως ανάγνωση αντικατοπτρίζει τα κοινωνικά στερεότυπα και τις ιδεολογίες που συγκροτούν τη «λαϊκή κουλτούρα». Η συγγένεια συνεχίζει να στηρίζεται σε δεσμούς αίματος, γι’ αυτό και η ανάγκη του υιοθετημένου να γνωρίσει τους βιολογικούς γονείς, να μάθει τις ρίζες του, γίνεται σκοπός.
Θα έλεγα πως η σειρά θέλει να δώσει κάποια μηνύματα να διαμορφώσει στάσεις και συμπεριφορές, αλλά χρησιμοποιεί οπτικές ενήλικων με βιώματα όχι της σύγχρονης εποχής.
Επομένως διαβλέπω στοιχεία αναπαράστασης της λαϊκής κουλτούρας στην τηλεοπτική αυτή σειρά. Ως προϊόν της τηλεοπτικής βιομηχανίας δεν έρχεται σε αντίθεση με τις επικρατούσες αντιλήψεις, ούτε χειραγωγεί, αλλά ούτε και θέτει το θέμα της υιοθεσίας σε νέες βάσεις. (Φυσικά η όλη κριτική βαζίζεται στο 1ο επεισόδιο, δε γνωρίζουμε τη συνέχεια που μπορεί να φέρει ανατροπές στα τυχόν "αυτονόητα".)
Πηγές:
http://195.134.68.116/emme/mediaforum/dialogue_view_topic.php?id=6289